Σκεφτείτε την ίδια αυτή γυναίκα να διανύει την εγκυμοσύνη της... Δεν έχει σημασία αν είναι καλή ή δύσκολη εγκυμοσύνη, η ίδια έχει ήδη βάλει το μωρό της σε προτεραιότητα. Δεν πίνει, δεν σηκώνει βάρη, προσπαθεί να μην ταράζεται, ακολουθεί πίστα τις οδηγίες του γιατρού της, κάνει εξετάσεις πάνω στις εξετάσεις, ήδη βρίσκεται στην διαδικασία να γίνει καλύτερος άνθρωπος για το πλάσμα που θρέφει μέσα της...
Η εγκυμοσύνη προχωρά και δειλά δειλά αρχίζει να κάνει σχέδια για να υποδεχθεί το καινούργιο μέλος της οικογένειας της. Οργανώνει το χώρου του, τις περισσότερες φορές στερώντας από τον δικό της, αγοράζει ότι καλύτερο μπορεί, ενημερώνεται, ψάχνει για τον καλύτερο παιδίατρο, τη καλύτερη κούνια, για τα πιο όμορφα διακοσμητικά και φορμάκια. Κάνει όνειρα...
Αγχώνεται για το αν θα είναι καλή μητέρα, αν θα καταφέρει να θηλάσει, αν θα φροντίσει σωστά το μωρό της. Αρχίζει και ξαγρυπνά τα βράδια πριν καν γεννήσει, στριφογυρίζει στο κρεβάτι της προσπαθώντας να ηρεμήσει μα δεν μπορεί... Συνειδητοποιεί πως από την στιγμή που επέλεξε να γίνει μάνα, στην ουσία επέλεξε να ανησυχεί για πάντα, για ένα άλλο πλάσμα περισσότερο και από τον ίδιο της τον εαυτό.
Σκεφτείτε αυτή την μητέρα να πηγαίνει να γεννήσει. Δεν έχει σημασία αν θα γεννήσει πρόωρα ή όχι. Πάει να γεννήσει, να δει επιτέλους αυτό το πλασματάκι που τόσο επίμονα την κλωτσούσε μέσα από την κοιλιά της, να το αγγίξει, να το μυρίσει. Πάει να ακούσει το κλάμα του, αυτό το κλάμα που σε κάνει να ανατριχιάζεις από την κορυφή μέχρι τα νύχια...
Αυτή η μητέρα δεν πάει για να γεννήσει ένα νεκρό παιδί. Αυτή η μητέρα δεν πάει για να γεννήσει ένα παιδί που δεν θα προλάβει να αγγίξει ποτέ. Αυτή η μητέρα δεν πάει για να βλέπει το παιδί της μέσα από μια θερμοκοιτίδα να παλεύει για την ζωή του. Αυτή η μητέρα δεν πάει- ότι και αν συνέβη- για να της ανακοινώσουν πως το μωρό της δεν τα κατάφερε τελικά...
Δεν νοείται να πηγαίνεις για να δώσεις ζωή και να δίνεις θάνατο... Είναι βαρύ φορτίο... Να πηγαίνεις για να φύγεις με χέρια γεμάτα και να φεύγεις με χέρια αδειανά... Να περιμένεις να γεμίσει η ψυχή σου χαρά και να γεμίζει με θρήνο. Να περιμένεις να πλημμυρίσει η ζωή σου με φως και να βυθίζεται τελικά στο σκοτάδι. Να έχεις μόλις "αποτύχει" σε αυτό που η φύση σε έχει κληροδοτήσει να φέρεις εις πέρας...
Το πρώτο πράγμα που αισθάνεται μια μητέρα που χάνει το μωρό της είναι το κενό. Το απόλυτο κενό. Νιώθει κυριολεκτικά άδεια διότι μόλις πριν, ένιωθε κάθε κίνηση του μωρού της μέσα της. Κάθε σκούντηγμα και κάθε λόξιγκα... Τώρα δεν νιώθει τίποτα. Το αμέσως επόμενο συναίσθημα είναι οι τύψεις. Οι αφόρητες τύψεις και ενοχές. Αναλώνεται μερόνυχτα ολόκληρα, σκεπτόμενη κάθε μικρή ή μεγάλη κίνηση που έκανε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης - κάθε τι που έφαγε, που ήπιε. Σκεπτόμενη μέχρι και κάθε λάθος που έχει κάνει μέχρι τώρα στην ζωή της για να προσπαθήσει να αιτιολογήσει την τραγωδία που ζει. "Δεν μπορεί, κάποιος λόγος υπάρχει, κάπου έφταιξα" σκέφτεται... Αμέσως μετά βουλιάζει στην θλίψη, στην απραξία... Δεν θέλει να κάνει τίποτα, να φάει τίποτα, δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν, θέλει μόνο να κλειστεί μέσα στο σπίτι, να μυρίζει τα ρουχαλάκια που με τόση προσοχή είχε ετοιμάσει και να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει...Έπειτα έρχεται ο θυμός και η αγανάκτηση.... "Γιατί εγώ; Γιατί σε μένα;Γιατί το δικό μου μωρό;" Αμφισβητεί τον Θεό, χάνει ολότελα την πίστη της - το μόνο στήριγμά της.
Και μέσα σε όλα αυτά να έχει να αντιμετωπίσει την αμηχανία, την άγνοια, την κακόγουστη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω της... Κανείς δεν την ρωτάει πως ήταν το μωρό της. Κανείς δεν την ρωτάει πως θέλει να το χειριστούν. Πολλοί φέρονται λες και δεν υπήρξε ποτέ έγκυος. Λες και δεν γέννησε ένα κανονικότατο και πανέμορφο μωράκι. Υγιέστατο ή μη, δεν έχει σημασία. Για αυτήν είναι το μωρό της - το ομορφότερο του κόσμου όλου - όπως ακριβώς ήταν για σένα το δικό σου. Ανησυχεί για τον άντρα της, τον σύντροφό της. Δεν μιλάει πολύ, δεν εκφράζεται και δεν ξέρει πως να το χειριστεί. Υποφέρει και αυτός - που να βρουν δύναμη να στηρίξουν ο ένας τον άλλον; Και ο περίγυρος; Άφαντος, ανίκανος, αδαής. Ναι υπάρχουν και αυτοί που επιρρίπτουν ευθύνες. Που κακολογούν. Και δυστυχώς συνήθως αυτά τα άτομα είναι στο συγγενικό περιβάλλον. Λες και υπάρχει ποτέ μητέρα που να θέλησε να βλάψει το παιδί της. Λες και υπάρχει ποτέ μητέρα που να θέλησε να θάψει το παιδί της...
Γιατί αυτή η γυναίκα που βλέπεις με χλωμό πρόσωπο, μαύρα μάτια και λίγο φουσκωμένη κοιλίτσα αλλά με άδεια αγκαλιά, είναι μητέρα. Είναι. Μόλις γέννησε ένα μωρό. Το δικό της μωρό. Μα το έχασε. Πριν προλάβεις να το δεις και να αντιληφθείς πως ήταν κομμάτι της ζωής της. Γιατί ήταν. Σχεδόν από πάντα. Όπως και το δικό σου - που δεν έχασες. Η μόνη διαφορά είναι πως την ώρα που εσύ διάλεγες φορμάκια και παιχνίδια, αυτή διάλεγε φέρετρο και λουλούδια για την ταφή του. Η μόνη διαφορά είναι πως εσύ θα ξυπνάς από τα κλάματα του μωρού σου, ενώ αυτή θα ξυπνά από τα ίδια της τα ουρλιαχτά ζώντας ξανά και ξανά την τραγικότερη στιγμή της ζωή της. Η μόνη διαφορά είναι πως εσύ μπορείς να καμαρώνεις για το μωρό σου, ενώ αυτή αν έχει την τύχη να έχει μια φωτογραφία του αγγέλου της δεν μπορεί να την μοιραστεί διότι θα προξενήσει αμηχανία, πολλές φορές μέχρι και κριτική...
Ο Οκτώβρης είναι Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και την Απώλεια Κύησης. Η 15η του Οκτώβρη είναι η Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στην Ενημέρωση και Ευαισθητοποίηση σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και Απώλεια Κύησης.
Σας παρακαλώ διαδώστε το. Φωνάξτε. Η νεογνική απώλεια δεν είναι ταμπού. Είναι ένα τραγικό γεγονός που έχουν βιώσει τόσες μα τόσες πολλές μητέρες. Δεν έχετε ιδέα πόσες μα πόσες μανούλες αγγέλων "κρύβονται" ανάμεσα μας...
Και εσύ, μητέρα ενός ή και παραπάνω αγγέλων που με διαβάζεις. Μίλα για την ιστορία σου. Μοιράσου την. Εξήγησε. Ευαισθητοποίησε. Κάνε το για το αγγελούδι σου. Για να κοιτάει από εκεί ψηλά και να λέει όλο καμάρι στα άλλα αγγελούδια: "Την βλέπετε αυτή; Είναι η μαμά μου..." Και να νιώθεις και εσύ με την σειρά σου την ζεστασιά που θα σου στέλνει.
Γράφει η Γιάννα από το Όταν γεννήθηκα ξανά..
