Η
συγχώρεση δεν είναι ένα αυθόρμητο συναίσθημα. Τις περισσότερες φορές όταν
κάποιος μας έχει βλάψει το πρώτο πράγμα που νιώθουμε είναι θυμός και επιθυμία
για εκδίκηση.
Η
εκδίκηση είναι σαν τα αναμμένα κάρβουνα που τα κρατάμε και περιμένουμε να τα
πετάξουμε στον άλλον… Πρώτα όμως θα καούμε εμείς…
Σίγουρα
στην αρχή είναι δύσκολο να δώσουμε απλόχερα τη συγχώρεση. Και φυσικά πρέπει να
το νιώθουμε και όχι να πιεστούμε να το κάνουμε. Δε χρειάζεται να
ξεχάσουμε τι συνέβη ούτε να το θάψουμε μέσα μας. Η καταπίεση του θυμού
δεν τον εξαφανίζει. Ίσα ίσα τον δυναμώνει. Πρέπει να προσπαθήσουμε να
καταλάβουμε τί ήταν πραγματικά αυτό που ώθησε όποιον να μας βλάψει και να νιώσουμε
κατανόηση.
Μία
καλή αρχή είναι να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να μιλήσουμε για το πως
νιώθουμε σε φίλους και αγαπημένα πρόσωπα. Αμέσως θα νιώσουμε πολύ καλύτερα.
Ακόμα
μπορούμε να μιλήσουμε στο άτομο που μας πείραξε. Να πούμε πώς νιώθουμε και να
συζητήσουμε για το τι πραγματικά συνέβη και είχε αυτή τη συμπεριφορά. Έπειτα,
ας φανούμε μεγαλόψυχοι. Ακόμα και αν εκείνος δεν έχει μετανιώσει, εμείς ας
δώσουμε τη συγχώρεσή μας και ας προχωρήσουμε.
Οι
άνθρωποι που συγχωρούν, θυμώνουν λιγότερο στη ζωή τους, είναι περισσότερο
αισιόδοξοι, νιώθουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και έχουν λιγότερο άγχος. Γιατί
λοιπόν να αναλωνόμαστε σε άσχημα συναισθήματα ενώ μπορούμε να νιώσουμε απελευθερωμένοι
από αυτά;
Η
συγχώρεση είναι χαρακτηριστικό των δυνατών και όχι των αδύναμων ανθρώπων. Η
δύναμη της συχώρεσης μας δίνει ελευθερία! Απαλλαγμένοι πια από αυτά τα αρνητικά
συναισθήματα και το θυμό, θα μπορούμε να απολαύσουμε περισσότερη χαρά και
γαλήνη στην ψυχή μας!
Και
μην ξεχνάμε… Για να συγχωρούν εμάς πρέπει πρώτα να μάθουμε να συγχωρούμε εμείς…
