ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΑ ΑμεΑ

via
Είχε αργήσει. Θα άλλαξω χρόνο ψάχνοντας, σκέφτηκε, όταν επιτέλους βρήκε. Μια θέση στάθμευσης αχνοφάνηκε. Φρούδες ελπίδες! Ένας τενεκές και ένα κοντάρι είχαν ήδη παρκάρει, ενώ δύο τετράγωνα παραπίσω είχαν ξεφυτρώσει δύο κώνοι σε μια αντίστοιχη θέση. Βγήκε έξω μα πριν προλάβει να σπρώξει το κοντάρι ένα παράθυρο άνοιξε: Στάσου! εδώ είναι η θέση του γιού μου. Από πού και ως που πήγε να πει, όταν άκουσε κ την συνέχεια: Βάλτο εκεί. Μα εκεί είναι η ράμπα για… Την έκοψε, πριν να απαντήσει. Μπα, δεν περνά ποτέ κανένας ανάπηρος.


Αν και ο τρόπος που το ξεστόμισε ήταν άθλιος, έλεγε κάτι αληθινό. Πού πήγαν όλοι; Πού θα περάσουν κλεισμένες οι ψυχές με κινητικά προβλήματα τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων; Ή μήπως δεν υπάρχουν ΑμεΑ στην Ελλάδα;

 Κι όμως υπολογίζονται στο 1 εκατομμύριο. Κάντε την πληθυσμιακή αναλογία! Αυτές μπορεί να είναι αισθητηριακές αναπηρίες (τύφλωση, κώφωση) σωματικές αναπηρίες (εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμένα άκρα), νοητική καθυστέρηση, χρωμοσωμικά σύνδρομα, Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (αυτισμός), ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία κλπ).

Είχε πει μια αλήθεια η κυρία από το παράθυρο. Αλλά δεν την είπε όλη. Μα κάπου μέσα της την έτρωγε, την ώρα που καραδοκούσε στο παραθύρι. Δεν έχει μόνο ο γιος ανάγκη για παρκινγκ και για μετακίνηση. Κυρία μου καλή, δεν υπάρχει μόνο ο γιόκας σου και οι υπόλοιποι θέλουν να κυκλοφορούν, φώναξε το κορίτσι. Άσε με κι άργησα!

 Ο ατομικισμός μας είναι αυτός που δημιουργεί ειδικές ανάγκες σε μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας. Μάλλον δεν υπάρχουν ειδικές ανάγκες, αλλά διαφορετικά μέσα κάλυψής τους. Άλλοι έχουν ως μέσω τα πόδια και άλλοι ένα αμαξίδιο, για να καλύψουν την ανάγκη μετακίνησης. Κάποιοι χαράζουν την πορεία τους αναγνωρίζοντας με τα μάτια την περιοχή, ορισμένοι βλέπουν πιο καλά με φακούς επαφής ή γυαλιά, ενώ για άλλους ένα μπαστούνι και μερικές χαραγμένες πλάκες τους δείχνουν τον δρόμο.

Είχε πει αλήθεια όμως… Μα φυσικά δεν περνά ψυχή, αφού η αδιαφορία μας είναι εγκληματική και τους στερούμε βασικά αγαθά!

 Τους βάζουμε στο περιθώριο χρόνια τώρα, αλλά επαναστατούμε μόνο αν θιχτεί κάποιο μικροσυμφέρον μας, σκέφτηκε η αργοπορημένη οδηγός. Κι είχε δίκιο. Στιγματισμός και διακρίσεις, έλλειψη κατάλληλης ιατρικής φροντίδας και υπηρεσιών αποκατάστασης, μη πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, κτίρια και πληροφορίες. Άρα χειρότερη υγεία, χαμηλότερη εκπαίδευση, λιγότερες οικονομικές ευκαιρίες και υψηλότερα ποσοστά φτώχειας σε σχέση με τα άτομα χωρίς αναπηρία.

Πριν προλάβει να μπει στο αυτοκίνητο η οδηγός μας, ένα μηχανάκι έφτασε με τη δυσάρεστη είδηση. Ο γιος σας χτύπησε!

Πέρασε μια βδομάδα όταν έτυχε να περνά ξανά από τη γειτονιά η κοπέλα. Έμαθε πως ο γιός είχε γλιτώσει με κάποια σπασίματα μάλλον από θαύμα και σε λίγο σχετικά καιρό θα περπατούσε ξανά. Το παρκαρισμένο σκουπόξυλο και ο τενεκές καταργήθηκαν και δεν τα ξαναείδε πότε πια. Κι η κυρία, που χε συνηθίσει μάλλον το πόστο, φώναζε πλέον σε όποιον πήγαινε να παρκάρει μπροστά στην ράμπα.

Αλλαγή χρονιάς σε λίγες μέρες, ένας ακόμη χρόνος εξέλιξης του πολιτισμού. Η επιστήμη προχωρά. Υπάρχουν τα μέσα να ταξιδεύουμε στο διάστημα, όταν κάποιοι από μας δεν μπορούν να πεταχτούν μέχρι το περίπτερο. Αλλαγή χρονιάς, με αλλαγή νοοτροπίας για να είναι…ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.

Γράφει η Μαρία από το Personal Benefit