Όταν έγιναν 4 ετών με ρώτησαν: Μαμά που είναι ο δικός σου μπαμπάς; Απάντησα βιαστικά και αμήχανα: Είναι μακριά. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. Πόσο μακριά, δεν μπορεί να έρθει με τρένο; Όχι γιατί ο μπαμπάς μου είναι αστέρι στον ουρανό πια…..
Πρόσφατα, διαβάσαμε για πρώτη φορά το βιβλίο της Ελένης Δασκαλάκης, Όταν ο Καστανούλης έγινε αστεράκι, από τις εκδόσεις Ψυχογιός . Ένα βιβλίο που μιλάει για την απώλεια κάποιου αγαπημένου. Με ένα τρυφερό λόγο όπως αρμόζει για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας εξηγεί πως η απώλεια ενός αγαπημένου μας στεναχωρεί, μας κάνει να κλαίμε αλλά δεν είναι το τέλος.
Ο Καστανούλης είναι ο σκύλος της μικρής Λουκίας, ο αγαπημένος της φίλος. Ο Καστανούλης μας αφηγείται πώς έγινε φίλος της Λουκίας, πώς έγινε ο ίδιος αστεράκι και πόσο στεναχωρήθηκε η φίλη του η Λουκία για την απώλεια του. Ναι η Λουκία έκλαψε πολύ αλλά ο Καστανούλης βρήκε τον τρόπο να εξηγήσει στη φίλη του πως όταν είναι χαρούμενη, γίνεται και ο ίδιος χαρούμενος και ας μην είναι μαζί όπως παλιά. Και πως όταν η Λουκία τον θυμάται , να γυρίζει το κεφάλι της στον ουρανό γιατί τότε κάτι υπέροχο συμβαίνει……
Εκείνο που άρεσε στα δικά μου παιδιά είναι ότι η Λουκία δεν στεναχωριέται πια που έχασε τον φίλο της και πως όταν τον θυμάται κάτι υπέροχο συμβαίνει στον Καστανούλη. Το βιβλίο το λάτρεψαν και το διαβάζουμε πάντα δυο φορές:
-Πάλι, μαμά, τον Καστανούλη!!!
Γράφει η Καίτη Μιχαλοπούλου από το oiparamythenies.blogspot.gr
