Αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι! Η αγάπη είναι πάνω από όλα! Να βρει κανείς την αγάπη στον άλλον είναι ευτυχία... Να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να δώσει και να δοθεί σε μια σχέση, σχέση ζωής.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την ψυχή μας, τις αδυναμίες μας, πώς μπορεί να μας αγαπήσει κάποιος άλλος; Τι θα σήμαινε στα αλήθεια μια αγάπη σαν κι αυτή; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά: Το να έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο, να μας δέχεται και να μοιραζόμαστε μαζί του τα πάντα δεν υποδεικνύει αδυναμία, ούτε είναι κακό πράγμα. Ωστόσο, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει πρώτα να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και να περιμένουμε να αγαπηθούμε για όλα αυτά που είμαστε και αξίζουμε κι όχι να ψάχνουμε κάποιον να μας αγαπήσει, για να νιώσουμε καλά.
"Να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που είμαστε, όλες τις εμπειρίες μας που μας έκαναν σήμερα αυτό που είμαστε..."
Όταν είμαστε καλά με τον εαυτό μας, τότε μπορούμε να μοιραστούμε τα θετικά συναισθήματα που ήδη νιώθουμε, να δώσουμε αγάπη ''σαν κι αυτή που ήδη νιώθουμε...''. Στην αντίθετη περίπτωση όμως, δηλαδή στην περίπτωση που δεν έχουμε εμείς μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας, η συναισθηματική συναλλαγή στη σχέση δεν είναι ασφαλής... Αν ο σύντροφός μας νιώθει ότι δίνει, αλλά δεν παίρνει, αισθάνεται την ανασφάλεια και τη συναισθηματική ανεπάρκεια του συντρόφου και επέρχεται σύγκρουση. Ακόμα κι αν βρεθεί ο/η “ιδανικός-ή” σύντροφος που θα νιώθει την ανάγκη να φροντίζει κάποιον για τη δική του προσωπική ευχαρίστηση, η σχέση είναι καταδικασμένη να μην κρατήσει πολύ. Γιατί καλώς ή κακώς κάποια στιγμή οι “αδυναμίες” βγαίνουν στην επιφάνεια και από τις δύο πλευρές και στο τέλος μένουν μόνο τα συναισθήματα του θυμού, της απογοήτευσης και της προδοσίας...
Ο άνθρωπος λοιπόν, που αγαπάει τον εαυτό του, ψάχνει κάποιον να μοιραστεί τη χαρά της ζωής και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σχέσης του χωρίς ταμπού και κόμπλεξ. Αυτό θα του κάνει ευκολότερη τη ζωή στην συνύπαρξή του μαζί με τον άλλο. Έτσι ξανά και ξανά γυρνάμε στο ίδιο συμπέρασμα, στην ίδια διαπίστωση: Να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που είμαστε, όλες τις εμπειρίες μας που μας έκαναν σήμερα αυτό που είμαστε... Είναι η πιο ασφαλής οδός, για να βρούμε τον άνθρωπό μας, αφού πρώτα βέβαια αγαπήσουμε και εκτιμήσουμε εμείς τον δικό μας εαυτό!
Αγαπώ αυτό που είμαι, σημαίνει, αποδέχομαι τον εσωτερικό μου κόσμο, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου και τα ελαττώματα μου, χωρίς να κατηγορώ τον εαυτό μου και να δίνω ταυτότητα σε αυτά (''εγώ είμαι ανίκανος, εγώ είμαι λάθος'' κλπ.). Γιατί τότε φυσικό επακόλουθο είναι να βλέπουμε τον κόσμο ανάλογα με το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας... Δεν νομίζετε λοιπόν ότι ήρθε η στιγμή να αποβάλλουμε τα αισθήματα κατωτερότητας και μειονεξίας που μας βασανίζουν; Όταν γίνει αυτό, το σώμα κι ο νους μας θα δέχονται την ασφάλεια που εμείς τους προσφέρουμε και δεν θα αναζητούν άσυλο και σωτηρία στην συνεξάρτηση και στα (προβληματικά) αντανακλαστικά της.
Και να θυμόμαστε ότι είναι ΟΚ να μην είμαστε τέλειοι!!
Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (www.xidaras.gr)
________________________________________________________________________________________________
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
