Στη σημερινή βιβλιοκριτική έχουμε το νέο, υπέροχο βιβλίο της Μαρίας Κασαμπαλάκου “Αγαπώντας τον Αυτισμό - Οι εξομολογήσεις μιας μητέρας” από τις Εκδόσεις Θύρα. Μετά το πρώτο της, παιδικό βιβλίο “Αυγερινός - Μια ιστορία για τον αυτισμό και την αγάπη”, που τόσο πολύ αγαπήθηκε, η συγγραφέας έρχεται με το δεύτερο αυτό βιβλίο της να μιλήσει κατευθείαν στις μανούλες.
Το “Αγαπώντας τον Αυτισμό - Οι εξομολογήσεις μιας μητέρας” είναι ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό. Ένα βιβλίο που μιλάει από την καρδιά μιας μάνας που έχει ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού στην καρδιά κάθε μάνας. Ναι, κάθε μάνας. Και κάθε γονιού. Ένα βιβλίο που περιγράφει από τη γέννηση κάθε στάδιο, κάθε προσπάθεια, κάθε ανησυχία, κάθε φόβο, κάθε επίτευγμα -που για άλλους είναι δεδομένο- αλλά και κάθε κλάμα και λυγμό της μάνας αυτής. Περιγράφει το κάθε χτυποκάρδι της, καθώς περιμένει με λαχτάρα αυτό που θα έπρεπε να είναι σαφές και προγραμματισμένο εξ’ αρχής. Ποιο είναι όμως αυτό; Η στήριξη της πολιτείας, της κοινωνίας και κατ’ επέκταση του σχολείου. Περιγράφει το σφίξιμο στο στομάχι και τον πόνο στην καρδιά, όταν αντιλαμβάνεται τον κοινωνικό αποκλεισμό που επιβάλλουν στο παιδί της… τα ίδια τα παιδιά. Ωστόσο με τη δύναμή της, το πείσμα και την αγάπη της πετυχαίνει τον στόχο της που δεν είναι άλλος από το να πάρει το παιδί της ο,τι του αξίζει. Μέχρι βέβαια να το καταφέρει, έχει κλάψει κρυφά… πολλές φορές.
Το βιβλίο “Αγαπώντας τον Αυτισμό - Οι εξομολογήσεις μιας μητέρας” είναι ένα συγκλονιστικό ημερολόγιο, το οποίο περιλαμβάνει προσωπικές φωτογραφίες αλλά και ποιήματα της συγγραφέως, ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν επιστολές και άλλων μητέρων με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, σφραγίζοντας τη λέξη μητρότητα.
Ένα βιβλίο που σε συγκινεί. Ένα βιβλίο που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους τους γονείς. Κάποιοι θα βρουν ένα στήριγμα στις σελίδες του και κάποιοι άλλοι θα ΠΡΕΠΕΙ να προβληματιστούν. Να προβληματιστούν για το πώς θα διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα δικά τους παιδιά, έτσι ώστε να μην κάνουν διακρίσεις στην αγκαλιά, στο χαμόγελο και στην αγάπη.
«Νάνι, το μωρό μου,
το χιλιάκριβό μου,
σώπασε όλη η φύση
μην μου το ξυπνήσει…»
σιγοτραγουδούσε η Μαρία χαϊδεύοντας τη φουσκωμένη της κοιλιά.
«Εσένα δεν θα σε χάσω» σκεπτόταν πονώντας ακόμη για τον χαμό τού ενός από τα δίδυμα, που είχε αρχικά στην κοιλιά της. Κι έπλαθε όνειρα. Δεν ήξερε πως το παιδί της θα το ‘χε μα και θα το ‘ψαχνε πολύ καιρό. Ότι αυτό το παιδί θα άκουγε περισσότερο τη φωνή του Θεού από τη δική της. Ότι θα πονούσε τόσο πολύ. Ότι θα ξαναγεννιόταν, θα βελτιωνόταν, θα ταπεινωνόταν τόσο ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει επιτέλους με την ψυχή της, με το αυτιστικό παιδί της.
– Καλησπέρα σας. Έχουμε τα αποτελέσματα του παιδιού;
– Κυρία Κασαμπαλάκου, γνωρίζετε τι θα πει Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή;
– Κυρία Γιαννοπούλου, φοβάστε να μου πείτε τη λέξη;
– Κυρία Κασαμπαλάκου…
– Αυτισμός…
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Γράφει η Μαρίνα Πλούμπη από το Info in a shot
________________________________________________________________________________________________
Αγαπώ, χαμογελώ, γράφω, διαβάζω, ταξιδεύω. Έρωτάς της η δουλειά της. Τουριστικός πράκτορας με εξειδίκευση τη διοργάνωση συνεδρίων. Πάθος της το διάβασμα και η συγγραφή. Μέσα στην τσάντα της υπάρχει πάντα ένα βιβλίο, ένα μολύβι και πολλές σημειώσεις σε χαρτάκια, μπλοκάκια και σημειωματάρια. Αγάπη της οι άνθρωποι, με τους οποίους μοιράζεται το σπίτι της και τη ζωή της.
