Κορονωιός. Μια λέξη που δεν ήξερα. Μια λέξη που έμαθα
πρόσφατα με απότομο και άσχημο τρόπο. Μια λέξη που μου προκάλεσε φόβο και
ανασφάλεια. Μια λέξη που μίσησα. Μια λέξη που σέβομαι τη δύναμη της και
προσπαθώ να αποφύγω. Μια λέξη που κάνω ό,τι μπορώ για να την αποδυναμώσω.
Όλες αυτές τις ημέρες απασχολούν το μυαλό μου σκέψεις
σημαντικές και ασήμαντες. Η πιο σημαντική: να έχουν υγεία οι δικοί μου
άνθρωποι. Ζω στην Αμερική, και αισθάνομαι ανασφάλεια, φόβο και αγωνία για το αν
θα ξαναδώ όλους τους δικούς μου ξανά. Η ανησυχία μου ήταν έκδηλη για το πώς θα
αντιμετωπίσει η Ελλάδα αυτή την απειλή. Και κοίτα να δεις πώς τα γεγονότα ήρθαν
να μετριάσουν τα αρνητικά μου συναισθήματα. Η Ελλάδα μας έκανε πολλούς να της
βγάλουν το καπέλο. Ακόμα και αν ξεφύγει η κατάσταση, που εκτός του ότι δε το
εύχομαι, δε το βλέπω κιόλας με όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί, έχετε
προσπαθήσει. Όλοι σας! Μπράβο σας! Πήρατε μέτρα νωρίτερα από κάθε άλλον.
«Είδατε μπροστά» και προνοήσατε. Χάρη στην υπευθυνότητά σας, τη θέληση
και την πειθαρχεία σας, μετριάζετε τον κίνδυνο. Αποδυναμώνετε τη
λέξη. Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Με γεμίζετε πίστη και
ευγνωμοσύνη. Κάνετε το απλό μα και δύσκολο συνάμα: «Μένετε σπίτι».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους εμάς που δεν είμαστε στη πατρίδα και που
ανυπομονούμε να έρθουμε και να σφίξουμε πάλι αγκαλιά τους δικούς μας ανθρώπους,
που όλοι εσείς προστατεύετε!
Σκέφτομαι τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει για την
κάθε οικογένεια το «Μένουμε Σπίτι» και απλά εύχομαι να τελειώσει γρήγορα ο
εφιάλτης. Εύχομαι το ψυγείο και τα ντουλάπια της κουζίνας όλων να είναι
γεμάτα. Το μηνιάτικο να μη σταματήσει να μπαίνει στην τράπεζα και τα παιδιά να
επηρεαστούν ψυχολογικά στο ελάχιστο.
Σκέφτομαι το άστο γι’ αύριο. Δεν ήμουν ποτέ τέτοιος
άνθρωπος. Ό,τι μπορώ να κάνω σήμερα το κάνω σήμερα. Κι όμως άφησα και εγώ γι’
αύριο κάποια πράγματα. Κοίτα να δεις που τώρα δε μπορώ να τα κάνω. Όχι δε μιλάω
για υποχρεώσεις μόνο. Μιλάω και για επιθυμίες που ανέβαλα από βαρεμάρα, κούραση
ή απλά χωρίς λόγο.
Σκέφτομαι τη θάλασσα. Δεδομένη, με την έννοια της συνήθειας
την έχουμε εμείς στην Ελλάδα ενώ δε θα έπρεπε. Πουθενά αλλού τόσο γαλάζιο όσο η
πατρίδα μας και κατά συνέπεια πουθενά τέτοια ευεργετική για το μυαλό, τη ψυχή
και το σώμα ενέργεια. Ένα περπάτημα στην ακροθαλασσιά, ανάταση ψυχής.
Ζω στην Αμερική και τα πράγματα κι εδώ όπως σε όλο τον κόσμο
είναι δύσκολα. Ακόμα εδώ είμαστε στην αρχή. Χρονικά απ’ ότι λένε οι ειδικοί,
είμαστε «πίσω» 3 εβδομάδες από την Ευρώπη. Οι επιστήμονες κάνουν άσχημες
προβλέψεις. Με την οικογένειά μου «Μένουμε Σπίτι» οικειοθελώς από τότε σχεδόν
που «Μένετε σπίτι» και στην Ελλάδα.
Στην πολιτεία που ζω, πριν περίπου 3 εβδομάδες έκλεισαν τα
σχολεία. Οι παιδικές χαρές όμως γεμάτες. Πριν περίπου 2 εβδομάδες έκλεισαν τα
εστιατόρια, τα μπαρ και τα καταστήματα και μόλις προχτές δόθηκε η εντολή ότι
κυκλοφορούμε στο δρόμο μόνο για τα απαραίτητα (γιατρό, δουλειά και σουπερμάρκετ).
Ζω εδώ 3 χρόνια και πρώτη φορά βλέπω τόσο κόσμο στη γειτονιά μου. Πού ήταν λέω
όλοι αυτοί; Δούλευαν και τα παιδιά στο σχολείο. Τώρα που δουλεύουν από το
σπίτι, γιατί δε κάθονται και στο σπίτι; Πρώτη φορά έχει τόσο καλό καιρό εδώ. 20
βαθμούς Μάρτη μήνα. Κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι τον καιρό που ξελογιάζει τα μυαλά
και σπρώχνει τα σώματα να βγουν έξω. Φοβάμαι. Αλλά δε θα αφήσω το φόβο να
πνίξει την αισιοδοξία που έχω. Ευτυχώς έχει αρχίσει να φοβάται και ο υπόλοιπος
κόσμος εδώ κι έτσι οι περισσότεροι μένουν πια μέσα.
Είναι και κάτι ακόμα που σκέφτομαι. Ότι κάθομαι στο μπαλκόνι
μου, πίνω τον καφέ μου και παίρνω οξυγόνο. Απολαμβάνω τον ήλιο από την ασφάλεια
του μπαλκονιού μου έστω και αν αυτό είναι 1χ1. Η μόνη διαφορά που ίσως μπορεί
να έχω με εσάς εκεί, είναι το γεράνι που λείπει από τη γλάστρα και οι τέντες.
Καμία χρησιμότητα, μιας κι εδώ τον ήλιο τον κυνηγάμε για να μας αγγίξει λίγο.
Νοιώθω τυχερή που έχω αυτό το μπαλκόνι. Πολλοί, μα πάρα πολλοί, αυτές τις
δύσκολες μέρες δεν έχουν μπαλκόνι. Ζουν σε ένα διαμέρισμα, σε τεράστια κτίρια
με μόνο μια τζαμαρία να βλέπει έξω. Κανένα παράθυρό τους δεν ανοίγει και δεν
μπορούν να πάρουν μια ανάσα καθαρού οξυγόνου. Η ανανέωση του αέρα στο
διαμέρισμά τους γίνεται με κλειστό σύστημα εξαερισμού. Δε θα μιλήσω γι’ αυτούς
που μένουν στο δρόμο.
Και κάτι άλλο σκέφτομαι που έχετε εσείς εκεί ενώ εγώ όχι.
Κάτι που αναπτερώνει το ηθικό. Γείτονες. Να πεις μια καλημέρα έστω από το
μπαλκόνι. Να μιλήσεις, να γελάσεις, να κουτσομπολεύσεις, να κριτικάρεις, να του
πεις μπούχτισα μέσα, να φωνάξεις βοήθεια και να ακουστείς. Γελάτε γιατί μπορεί
να μη τα πηγαίνετε και τόσο καλά με το γείτονα. Ίσως καλύτερα μια κάποια σχέση
παρά το τίποτα. Το κενό. Η ολοκληρωτική αποξένωση. Ζω σε συγκρότημα που
μπορεί να μένουν πάνω από 1000 οικογένειες. Δεν ξέρω κανέναν. Αλήθεια. Στα
απέναντι μου μπαλκόνια δεν έχω δει ποτέ κάποιον να κάθεται. Βλέπω ανθρώπους να
παρκάρουν στο πάρκινγκ και δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ. Στο διπλανό μου
διαμέρισμα δε ξέρω ποιος μένει. Οι πόρτες μας είναι δίπλα - δίπλα. Περίεργο; Ή
καλύτερα εξωπραγματικό; Στην αρχή δε μπορούσα να το συλλάβω, τώρα το έχω
αποδεχτεί. Όχι, δε το έχω συνηθίσει. Δε συνηθίζεται. Σίγουρα δεν είναι παντού
έτσι όπως στη γειτονιά μου, όμως υπάρχουν και αυτές οι γειτονιές. Δε το έχουν
στην κουλτούρα τους αυτό που έχουμε εμείς. Την οικειότητα - που ναι πολλές
φορές παραδέχομαι γίνεται αδιακρισία- όμως άλλες φορές αυτή η δική μας η κουλτούρα
είναι λυτρωτική. Δε συμφωνείτε;
Καλή αντάμωση.
«Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν »
Ιπποκράτης
Αγαπώ, χαμογελώ, γράφω, διαβάζω, ταξιδεύω. Έρωτάς της η
δουλειά της. Τουριστικός πράκτορας με εξειδίκευση τη διοργάνωση συνεδρίων.
Πάθος της το διάβασμα και η συγγραφή. Μέσα στην τσάντα της υπάρχει πάντα ένα
βιβλίο, ένα μολύβι και πολλές σημειώσεις σε χαρτάκια, μπλοκάκια και
σημειωματάρια. Αγάπη της οι άνθρωποι, με τους οποίους μοιράζεται το σπίτι της
και τη ζωή της.
Και μην ξεχνάτε:
Ακολουθήστε το Familives σε Facebook, Instagram, & Twitter , για να μη χάνετε κανένα post!
