Μια σκέψη
Μια καινούρια συνήθεια όλων τις μέρες του #covid19 είναι να πηγαίνουμε κάθε πρωί στον φούρνο της γειτονιάς μου να αγοράζουμε καφέ.
 |
| via |
Χθες περπατώντας τη μοναδική διαδρομή που έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας τις τελευταίες δύο εβδομάδες (καθώς τηρήσαμε την καραντίνα με ευλάβεια), περάσαμε κι από την πλατεία της γειτονιάς μας.
Ήταν 1η Μαΐου. Η πλατεία γεμάτη κόσμο. Οικογένειες, μικροί, μεγάλοι, σκυλάκια. Όλοι στριμωγμένοι σε λίγα τετραγωνικά. Ένα παιδάκι έβαλε τα κλάματα. Παραπονέθηκε στην μαμά της ότι δεν είχε χώρο να κάνει ποδήλατο.
 |
| via |
Ο ένας πάνω στον άλλον. Η καραντίνα τελικά μας στέρησε και τα πιο απλά πράγματα.
Στενοχωρηθήκαμε για πολλούς λόγους. Με το παιδάκι που θέλαμε να το βλέπουμε να κάνει ποδήλατο και δεν μπορούσε εξαιτίας του κόσμου, με τα παιδάκια που δεν είχαν χώρο να καθίσουν σε ένα παγκάκι, για τους γονείς που προσπαθούσαν να κρατήσουν την απόσταση των 2 μέτρων.
 |
| via |
Στενοχωρηθήκαμε και για τα δικά μας παιδιά, που είτε θέλουν να δουν τους φίλους τους είτε να πάμε όλοι μαζί μια βόλτα θάλασσα.
Πόσα δεδομένα χάσαμε με τον κορωνοιό! Πόσα ήρθε να μας θυμίσει!
Πόσα έχουμε ξεχάσει, τελικά!
Τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας, τα πιο τρυφερά κι ευαίσθητα πλάσματα του πλανήτη μας. Κλεισμένα τόσες μέρες στο σπίτι, να μην μπορούν να απολαύσουν τα αυτονόητα, να μην μπορούν να καταλάβουν γιατί συμβαίνει αυτό και τι είναι αυτό που μας απειλεί.
 |
| \via |
Η ψυχική υγεία των παιδιών θέλει φροντίδα και προσοχή. Πρέπει να τα ακούμε, να μιλάμε μαζί τους, να τους εξηγήσουμε, να μοιραστούμε μαζί τους τα δικά μας συναισθήματα, τους δικούς μας φόβους.
Η ψυχική υγεία των παιδιών απειλείται περισσότερο από το να νοσήσουν με κορωνοιό. Η ψυχική υγεία των παιδιών εξαρτάται από εμάς.
Με μεγάλη ευκολία λέμε «θα του περάσει». Όπως με την ίδια ευκολία, θεωρούσα ότι θα μπορώ να πάω μια βόλτα μέχρι την πλατεία της γειτονιάς μας.
Τίποτα δεν είναι εύκολο πια!
Όμως έχουμε τα παιδιά μας. Έχουμε την οικογένεια μας και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχουμε ο ένας τον άλλο, έναν άρρηκτο δεσμό, που τα κάνει όλα λίγο πιο εύκολα. Μπορούμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας, να πιάσουμε το χέρι τους, να τα φιλήσουμε τρυφερά. Ακόμη και κλεισμένοι σε ένα σπίτι, σε μια βεράντα, σε μια αυλή, έχουμε ο ένας τον άλλο!
 |
| via |
Κι ένα χαμόγελο του παιδιού μας, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Γράφει η Μένια Κουκουγιάννη από το karkinaki.gr
___________________________________________________________________________________________________________________________
Η Μένια Κουκουγιάννη είναι μητέρα δύο παίδων, συνιδρύτρια της ΑμΚΕ Καρκίνακι, αφιερωμένη στην έρευνα για τον παιδιατρικό καρκίνο, ιδρύτρια της Theadcase, content and concept Management. Δυνατή στο planning και στην επίλυση προβλημάτων, προσαρμόζεται εύκολα στην αλλαγή και επιλέγει την ομαδική δουλειά. Multitasking τη χαρακτηρίζουν οι συνεργάτες της, με "εμμονή" στην τήρηση των προθεσμιών, χωρίς να κινδυνεύει η ποιότητα των εργασιών της. Αγαπά τα βιβλία. Είναι εθελόντρια. Αγαπά τη ζωή. Το πιο σημαντικό της επίτευγμα είναι η οικογένειά της. Από τα παιδιά της μαθαίνει κάθε μέρα και γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
