Είναι κάποιες φορές δυστυχώς, μπορεί και πολλές, που εμείς οι γονείς βλέπουμε στα παιδιά μας τον εαυτό μας και τα δικά μας ξεχασμένα και απραγματοποίητα όνειρα.
Τη στιγμή που αυτό συμβαίνει ξεκινάει μια οδυνηρή κατάσταση και για τις δύο πλευρές. Το παιδί δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο οι γονείς του το πιέζουν να κάνει κάτι που εκείνο δε θέλει. Νοιώθει μπερδεμένο και σε σύγχυση, η άρνηση εκδηλώνεται με νεύρα, φωνές ή ακόμα και κλείσιμο στον εαυτό του. Εμείς οι γονείς από την άλλη δε καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο το καμάρι μας έχει τόσο μεγάλη άρνηση.
Ένα απλό αλλά πολύ συνηθισμένο παράδειγμα είναι στον τομέα της άθλησης. Πιέζουμε και κάνουμε εγγραφή στο παιδί μας σε τμήμα για παράδειγμα εκμάθησης τένις παρόλο που εκείνο εκδηλώνει τη δυσαρέσκεια του. Αλήθεια έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχει και η πιθανότητα να μην αρέσει το άθλημα αυτό στο παιδί μας; Γουρλώνουμε τα μάτια μας στο άκουσμα αυτών των λέξεων; Ναι! Δεν του αρέσει! Ας το συνειδητοποιήσουμε! Ας το χωνέψουμε για να προχωρήσουμε ψυχικά υγιής μπροστά, όλοι μας! Το παιδί μας είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος με νοημοσύνη, άποψη, επιθυμίες, όνειρα, ΔΙΚΑ ΤΟΥ! ΜΟΝΟ ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Στο νήπιο μας, γιατί του επιβάλλουμε τις δικές μας επιθυμίες και δεν σεβόμαστε το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του; Γιατί δεν ενθαρρύνουμε τις δικές του δεξιότητες και επιθυμίες;
Πόσες είναι αλήθεια οι φορές που έχουμε ακούσει, έχουμε πει ή ακόμα και έχουμε ζήσει την κουβέντα «το όνειρό μου είναι να γίνεις γιατρός- δικηγόρος-δάσκαλος παιδί μου». Ή «πρέπει να ακολουθήσεις το επάγγελμα μου καθώς έχεις έτοιμη στρωμένη δουλειά». Πέρα από την πίεση, τη θλίψη και τα κομμένα φτερά που δημιουργούμε στα παιδιά μας , δημιουργούμε επίσης και αφόρητες τύψεις. Για εκείνα που ακολούθησαν τελικά το όνειρο των γονιών τους τύψεις προς τον εαυτό τους και τα δικά τους όνειρα, ενώ για εκείνα που πέταξαν με τα δικά τους φτερά, τύψεις για τους γονείς τους που δεν τους έκαναν το χατίρι.
Εμείς οι γονείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι θα πρέπει να «μιλήσουμε» με τον εαυτό μας και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Θα πρέπει να «λύσουμε» τα θέματα μας, να κάνουμε στην άκρη τον εγωκεντρισμό μας και να παραδώσουμε τη σκυτάλη στον πιο σημαντικό άνθρωπο για εμάς. Το παιδί μας. Αν πιστεύουμε ότι το τένις είναι ένα υπέροχο άθλημα δε φτάνει παρά να πιάσουμε εμείς τη ρακέτα και όχι να τη δώσουμε στο παιδί μας.
Τα «θέλω» του παιδιού μας δεν έχουν καμία σχέση με τα θέλω τα δικά μας. Το δικό μας χρέος είναι να ενθαρρύνουμε το παιδί μας να ακολουθήσει το δρόμο που θέλει εκείνο. Ακόμα και αν βλέπουμε ότι αυτό το σπορ για παράδειγμα δε του ταιριάζει. Θα πρέπει να το αφήσουμε να το δοκιμάσει αν το θέλει και έπειτα να το απορρίψει μόνο του. Αφενός μόνο έτσι θα ανακαλύψει εκείνο τι πραγματικά θέλει και αφετέρου το πιο σημαντικό είναι ότι θα νοιώσει κυρίαρχος του εαυτού του. Ότι παίρνει εκείνο τις αποφάσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα παιδί με αυτοπεποίθηση.
Πολλά παιδιά πηγαίνουν για παράδειγμα σε μια δραστηριότητα και έπειτα από λίγο καιρό τα παρατάνε. Εμείς είμαστε δυσαρεστημένοι με αυτή την κατάσταση, γκρινιάζουμε ότι το παιδί μας δε ξέρει τι θέλει, δεν μπορεί να κατασταλάξει, δεν είναι σταθερό, βαριέται εύκολα κλπ. Αλήθεια έχουμε σκεφτεί γιατί το κάνει αυτό; Μα φυσικά γιατί πολύ απλά συνειδητοποιεί ότι τελικά δε του ταιριάζει.
Ας μη κόβουμε τα φτερά των παιδιών μας επειδή έχουν τις δικές τους επιθυμίες, τα δικά τους όνειρα και τους δικούς τους στόχους και όχι τους δικούς μας.
Ας μην πνίγουμε τη θέληση, την επιθυμία, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους επειδή απλά εμείς δεν το θέλουμε.
Αλήθεια έχουμε ποτέ σκεφτεί ότι εμείς δε θέλουμε να κάνουμε κάτι γιατί απλά μπορεί να μη μπορούμε να το κάνουμε; Δε θέλουμε να τραγουδάμε γιατί δεν έχουμε καλή φωνή. Αν το παιδί μας όμως θέλει να τραγουδάει είναι κάτι που αγαπάει, έχει πάθος και πάνω απ΄ όλα μπορεί γιατί όχι; Γιατί να του στερήσουμε την ευτυχία του να κάνω κάτι που αγαπώ.
Ένα πολύ όμορφο παραμύθι το οποίο περιγράφει τη μοναδικότητα του καθενός και την πίστη στον εαυτό του είναι το «Ένας ελέφαντας το κάτι άλλο» για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε την βιβλιοκριτική μου εδώ.
Γράφει η Μαρίνα Πλούμπη από το Info in a shot
________________________________________________________________________________________________
Αγαπώ, χαμογελώ, γράφω, διαβάζω, ταξιδεύω. Έρωτάς της η δουλειά της. Τουριστικός πράκτορας με εξειδίκευση τη διοργάνωση συνεδρίων. Πάθος της το διάβασμα και η συγγραφή. Μέσα στην τσάντα της υπάρχει πάντα ένα βιβλίο, ένα μολύβι και πολλές σημειώσεις σε χαρτάκια, μπλοκάκια και σημειωματάρια. Αγάπη της οι άνθρωποι, με τους οποίους μοιράζεται το σπίτι της και τη ζωή της.
________________________________________________________________________________________________
Αγαπώ, χαμογελώ, γράφω, διαβάζω, ταξιδεύω. Έρωτάς της η δουλειά της. Τουριστικός πράκτορας με εξειδίκευση τη διοργάνωση συνεδρίων. Πάθος της το διάβασμα και η συγγραφή. Μέσα στην τσάντα της υπάρχει πάντα ένα βιβλίο, ένα μολύβι και πολλές σημειώσεις σε χαρτάκια, μπλοκάκια και σημειωματάρια. Αγάπη της οι άνθρωποι, με τους οποίους μοιράζεται το σπίτι της και τη ζωή της.
