Είσαι στην παιδική χαρά με το παιδί. Και ξαφνικά, εκεί που εσύ νομίζεις ότι παίζει ήρεμα με τη φίλη του, συμβαίνει: τη χτυπάει!
Ή είσαι για πρωινό καφέ με μια φίλη κι εκεί που συζητάτε και χαλαρώνετε…. ντριιιιιιινννν το τηλέφωνο!!! Παίρνουν από το σχολείο να σου πουν ότι χτύπησε τον συμμαθητή του!
Νοιώθεις αμηχανία μπροστά στους άλλους, πίεση να δείξεις ότι μπορείς να το χειριστείς σωστά κάτω από τα επικριτικά βλέμματά τους. Τι κάνεις;
1.
Το πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα; Του δίνεις δυο - τρία σκαμπίλια για να
μάθει να μη χτυπάει; Έτσι
όμως θα μάθει ότι κάθε φορά που αντιμετωπίζει κάτι που δεν του αρέσει, μπορεί
να αντιδρά επιθετικά, κάτι που ήδη κάνει έτσι κι αλλιώς.
2.
Το παίρνεις και φεύγεις και το βάζεις τιμωρία στο σπίτι; Η τιμωρία έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι
και η πιο αποτελεσματική μέθοδος διαπαιδαγώγησης.
3.
Του λες ότι δεν χτυπάμε και το υποχρεώνεις να ζητήσει συγνώμη; Τo κήρυγμα δεν πιάνει και πολύ, ειδικά αν το έχεις ήδη κάνει αρκετές φορές
και η συγνώμη είναι άχρηστη αν δεν την εννοεί πραγματικά.
4.
Το δικαιολογείς ψελλίζοντας κάτι σαν «Συγνώμη, ίσως είναι κουρασμένο, δεν
κοιμήθηκε καλά το βράδυ…»; Όποια δικαιολογία και να πεις, θα ακουστεί πολύ φτηνή στ΄ αφτιά του άλλου γονιού ή του δασκάλου.
Αφού τίποτα από τα παραπάνω δεν θεωρείται σωστό… τι κάνεις λοιπόν;;;;;
1.
Καταρχάς
οπλίζεσαι με υπομονή και ψυχραιμία! Το παιδί δεν φέρεται έτσι για να σου σπάσει τα νεύρα, αλλά προσπαθεί με
αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του, τη φόρτισή του και τους
φόβους του, γιατί δεν μπορεί να το κάνει με λέξεις.
2.
Αντιδράς γρήγορα. Απομακρύνεις
το παιδί από τον τόπο του επεισοδίου και περιμένεις μέχρι να ηρεμίσετε κι αυτό αλλά
κι εσύ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί αυτό δεν είναι σε θέση ν’ ακούσει και
πόσο μάλλον να καταλάβει τι του λες, εσύ πάλι αισθάνεσαι θυμό, ντροπή και άλλα
πολλά. Οπότε χρειάζεστε και οι δύο λίγο χρόνο και αρκετές βαθιές ανάσες.
3.
Περιγράφεις αυτό που είδες. Προσοχή εδώ: περιγράφεις μόνο, δεν κρίνεις. Πχ «Ήθελες να παίξεις με την
Αννούλα αλλά αυτή έπαιζε ήδη με τη φίλη της και δεν σου έδωσε σημασία. Θύμωσες
και τη χτύπησες.» Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Σ’ αυτό το στάδιο θα υπάρξουν από
παράπονα για τη φίλη, για την αδικία, κλάματα… Σημασία έχει να μπορέσει το
παιδί να νοιώσει εμπιστοσύνη και να σου ανοιχτεί για τα συναισθήματά του.
4.
Του μιλάς για το τι δεν επιτρέπεται και βρίσκετε μαζί εναλλακτικές. «Δεν
επιτρέπεται να χτυπάμε. Η Αννούλα πόνεσε πολύ και στεναχωρήθηκε. Τι θα
μπορούσες να είχες κάνει για να παίξει μαζί σου. Μπορείς να κάνεις κάτι τώρα
για να αισθανθεί καλύτερα;»;
5.
Παρατηρείς και επαινείς τη θετική συμπεριφορά. «Βλέπω βρήκες τρόπο να παίξεις με την Αννούλα.
Συνεργάζεστε πολύ καλά στο παιχνίδι αυτό!». «Μπόρεσες να συγκρατηθείς και δεν
χτύπησες τον συμμαθητή σου παρόλο που ήσουν πολύ θυμωμένος!»
Βέβαια, μη νομίζεις ότι όλα αυτά θα επιδράσουν μαγικά στο παιδί και θα σταματήσει με την πρώτη την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και σταθερότητα. Και ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν γίνεσαι στόχος για τα αρνητικά σχόλια των άλλων. Αλλά ξέρω επίσης ότι όλο αυτό θα υποχωρήσει όσο μεγαλώνει και ωριμάζει το παιδί και όσο εσύ επιμένεις με αυτές τις τεχνικές.
Αν όμως οι συμπεριφορές αυτές γίνονται πιο συχνές όσο μεγαλώνει το παιδί, αν ανησυχείς για την ασφάλεια τη δική του και των άλλων, μη διστάσεις να το συζητήσεις με κάποιον ειδικό. Δεν είναι ντροπή να ζητάμε βοήθεια όταν βλέπουμε ότι τη χρειαζόμαστε. Και όσο πιο νωρίς το αναγνωρίσουμε και το δεχτούμε, τόσο πιο πολύ θα βοηθηθεί το παιδί.
Με το πέρασμα του χρόνου και με τη δική σου αγάπη και υποστήριξη, το πιο πιθανό είναι να μπορέσει το παιδί να ξεπεράσει τη βίαιη συμπεριφορά.
Γράφει η Χριστίνα Βούλαλη από το Τα παιδάκια μας
________________________________________________________________________________________________
Πολυταξιδευμένη εκπαιδευτικός με εξειδίκευση στις ξένες γλώσσες και τη διδασκαλία τους, μαμά και blogger. Θέματα που την ενδιαφέρουν; Η θετική διαπαιδαγώγηση, οι εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης και ό,τι έχει να κάνει με το παιδί. Της αρέσει η καλή μουσική, τα ενδιαφέροντα βιβλία και τα όμορφα ταξίδια!
Και μην ξεχνάτε:
