Οι
αγχώδεις διαταραχές και οι φοβίες συναντώνται συχνά στα παιδιά, ωστόσο δε
γίνεται πάντοτε διάγνωση. Υπολογίζεται ότι ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό παιδιών
σχολικής ηλικίας παρουσιάζουν συμπτώματα και φοβίες. Ο συνήθης τρόπος που
εκδηλώνονται οι εν λόγω διαταραχές είναι κυρίως η πτώση της σχολικής επίδοσης,
η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κοινωνική απομόνωση, ο πονοκέφαλος και κάποιες
στομαχικές και εντερικές διαταραχές.
Το
άγχος είναι ένα «δυσφορικό συναίσθημα επικείμενου κινδύνου» και σε φυσιολογικά
επίπεδα θεωρείται φυσιολογικό και προστατευτικό. Ο φόβος επίσης, θεωρείται σε φυσιολογικά
πλαίσια μία υγιής και προστατευτική αντίδραση του παιδιού απέναντι σε πραγματικό
ή φανταστικό κίνδυνο. Σε αντίθεση με το φόβο, η φοβία είναι ο φόβος σε υπέμετρο
βαθμό, που επιμένει και οδηγεί το παιδί στην αποφυγή του φοβικού αντικειμένου ή κατάστασης
ή στην έντονη δυσφορία.
Οι
φοβίες στα παιδιά εμφανίζονται συνήθως σε μία ηλικία που ο φόβος δεν θεωρείται
φυσιολογικός για το εν λόγω αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού πχ να φοβάται το
σκοτάδι ή τα τέρατα στη προεφηβεία. Στις αγχώδεις διαταραχές υπάρχει υπερβολικός
φόβος που δεν εκλογικεύεται και που προκαλεί δυσφορία και μειώνει τη
λειτουργικότητα του παιδιού. Όπως στους ενήλικες, έτσι και στα παιδιά υπάρχει
συννοσηρότητα, δηλαδή οι αγχώδεις διαταραχές και οι φοβίες συνυπάρχουν με
κάποια άλλη διαταραχή. Ενώ παράλληλα έχουν χρόνια πορεία κι αν δεν
αντιμετωπιστούν εγκαίρως, επιδεινώνονται σε σημαντικό βαθμό.
Η
έναρξη των αγχωδών διαταραχών και των φοβιών συνυπάρχει με μία μεγάλη συνήθως
αλλαγή στη ζωή του παιδιού όπως αιφνίδιος θάνατος κάποιου σημαντικού προσώπου,
μετακόμιση και αλλαγή περιβάλλοντος κ.ά. Όπως προαναφέρθηκε η διάγνωση στη
παιδική ηλικία δεν είναι εύκολη με αποτέλεσμα η μη έγκαιρη αντιμετώπιση και η
μερική «παγίωση» της διαταραχής. Η συνήθης θεραπευτική προσέγγιση είναι η
γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία και σε κάποιες περιπτώσεις συνδυάζεται με
φαρμακευτική αγωγή.
