Οι περισσότεροι αγαπάμε τα παιδιά, διότι βλέπουμε σε αυτά την αθωότητα και τον αγνό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων, τον οποίο οι περισσότεροι χάνουν στην ενήλικη ζωή τους. Βλέπουμε ότι είναι ευτυχισμένα με τα πιο απλά πράγματα, όπως ένα γλειφιτζούρι, ένα παγωτό ή μία σοκολάτα. Βλέπουμε πως την ώρα που παίζουν μπάλα, τσακώνονται και κρατάνε για λίγη ώρα μούτρα, αλλά αμέσως μετά συνεχίζουν το παιχνίδι σα να μην έχουν μαλώσει ποτέ. Ένα μάθημα για εμάς που κρατάμε την κακία στο διπλανό μας, που δεν του μιλάμε και πως αφήνουμε παρεξηγήσεις να μας χωρίζουν και να μας απομακρύνουν.
Αν κάποιος δει τον πίνακα του Pablo Picasso «Παιδί με ένα περιστέρι», θα διαπιστώσει πως αυτή η αποτύπωση, είναι η επιτομή της αγνότητας. Διότι το ίδιο το παιδί συμβολίζει τον απλό και άκακο τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων, ενώ το λευκό χρώμα του περιστεριού, χαρακτηρίζεται ως το χρώμα της αγνότητας.
Ίσως για αυτό και ο Ίδιος ο Χριστός, είπε πως αν θέλουμε να μπούμε στη Βασιλεία των ουρανών, πρέπει να μοιάσουμε στα παιδιά. Να θυμηθούμε την αγνότητα, την έλλειψη πονηριάς και κακίας, την αγάπη που έχουν.
Στην εποχή μας, βλέπουμε τα παιδιά να χάνουν με πολλούς τρόπους την παιδικότητά τους. Βιάζονται να αποκτήσουν ερωτικές εμπειρίες (έχει μειωθεί κατά πολύ η ηλικία στην οποία οι έφηβοι έχουν την πρώτη ολοκληρωμένη ερωτική τους επαφή), με αποτέλεσμα να φύγει αυτό το γνώρισμα της αγνότητας και να εμφανιστούν διάφορα προβλήματα για τα οποία εξαιτίας της απειρίας τους δε γνωρίζουν με βαθιά γνώση (εγκυμοσύνες σε εφηβική ηλικία, αφροδίσια νοσήματα, συναισθηματική επιβάρυνση και πόνος που αμαυρώνει την ομορφιά της νεανικότητας). Βλέπουμε πως πολλές κοπέλες πριν καν μπουν πλέον επίσημα στην εφηβεία να βάφονται υπερβολικά. Να μην επιτρέπουν στη φυσική, νεανική ομορφιά τους να φανεί, τη δροσιά της νεότητας να αναδειχθεί. Βλέπουμε τα παιδιά να αποστασιοποιούνται το ένα από το άλλο, να χάνονται σε έναν ψηφιακό κόσμο, αντί να χρησιμοποιούν απλά το Διαδίκτυο ως ένα όχημα για τη γνώση, να χάνονται μέσα σε αυτό.
Βλέπουμε τη σύγχρονη πανδημία του Covid 19 να είναι και αυτή ένας λόγος για τον οποίο πολλά παιδιά χάνουν την παιδική τους ανεμελιά και χαρά. Προσωπικά, χαίρομαι που πρόλαβα και πήγα σχολείο δίχως να χρειάζεται να φοράω μάσκα όλη την ημέρα σε μία αίθουσα.
Που έκανα μάθημα σε αίθουσα με τους συμμαθητές και φίλους μου, με έναν δάσκαλο που τον έβλεπα πραγματικά και όχι πίσω από μία πλασματική οθόνη.
Που έπαιξα, που μάτωσαν τα γόνατά μου, που αγκάλιαζα τους φίλους μου δίχως να φοβάμαι πως ο Άλλος θα με βλάψει, θα με κολλήσει, θα μου προκαλέσει κακό.
Χαίρομαι γιατί έζησα με χαρά, με παιχνίδι, με αγκαλιά, με άγγιγμα, με τους φίλους μου αγκαλιά..
Η υγεία είναι πάνω από όλα, ναι. Αλλά δεν μπορώ να μη λυπάμαι και για το γεγονός πως τα παιδιά χάνουν την παιδικότητά τους..
Είναι χρέος της κοινωνίας ολόκληρης να μη σβήσει η αθωότητα των παιδιών.
Γιατί «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»…
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη από τη διαδικτυακή σελίδα "Οι σκέψεις της Μαρίας"
_____________________________________________________________________________
Είμαι δημοσιογράφος με μεγάλη εμπειρία στη διαδικτυακή αρθρογραφία. Η συγγραφή είναι η ζωή μου και χαίρομαι να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με άλλους.
Και μην ξεχνάτε: Ακολουθήστε το Familives σε Facebook, Instagram & Twitter, για να μη χάνετε κανένα post!
