"Το αγόρι στο θεωρείο" της Αγγελικής Δαρλάση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι ένα βραβευμένο βιβλίο νεανικής λογοτεχνίας, που θα αγγίξει την ψυχή όσων το διαβάσουν.
Μια ιστορία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, σε μια Αθήνα που δεν θέλει τους πρόσφυγες. Εκεί λοιπόν, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, το 1922, μια ομάδα από ανθρώπους που γλίτωσαν από τη μικρασιατική καταστροφή, εγκαθίστανται στο Δημοτικό θέατρο. Ανάμεσα τους και δύο αδελφάκια, η Αρετή και ο Δρόσος, που παρέα με την κυρία Δόμνα, έκαναν σπίτι τους τα θεωρεία του θεάτρου. Σκοπός τους, να βρουν τους γονείς τους.
Φιγούρες διαφορετικές ανάμεσά τους οι νέοι κάτοικοι του θεάτρου, χαρακτήρες που ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου, με προβλήματα, συνήθειες και ιδιαιτερότητες ο κάθε ένας, ξεχωριστές. Αυτοί οι ετερόκλητοι χαρακτήρες, που δρουν μεμονωμένα αν και “γείτονες”, κοιτώντας ο καθένας τον εαυτό του, καταφέρνουν να ενωθούν, προχωρώντας την ανάγνωση, με ένα κοινό στόχο: να βρουν την αδερφούλα του Δρόσου, που ξαφνικά εξαφανίστηκε.
Η κα Αγγελική Δαρλάση, καταφέρνει να παρουσιάσει με άκρως ομαλό τρόπο τα δεινά της εποχής εκείνης, μέσα από τα προσωπικά προβλήματα του κάθε ενός. Απεικονίζει καθημερινές στιγμές της ιστορίας του λαού μας, χωρίς να βαραίνει το ανάγνωσμα με ιστορικές λεπτομέρειες, διατηρώντας τη μυθιστορηματική αφήγηση, που γίνεται κυρίως σε πρώτο πρόσωπο, από τον μικρό πρωταγωνιστή, τον Δρόσο.
Εκτός όμως από καταστάσεις της εποχής εκείνης, μέσα από το βιβλίο, έχουμε τη δυνατότητα μέσω της παρατηρητικής ματιάς του αφηγητή μας, να ανακαλύψουμε την αρχιτεκτονική του χώρου, όπως και άλλες λεπτομέρειες που με παραστατικό τρόπο ξυπνάει όλες τις αισθήσεις μας. Τα τριαντάφυλλα, για παράδειγμα, σήμα κατατεθέν της αφήγησης, νιώθεις κάθε τόσο πως τα μυρίζεις μέσα από την ανάγνωση.
Και μέσα σε όλα, με τρόπο ευφυέστατο, μαγικό θα λέγαμε, μπλέκεται το θεατρικό έργο “τρικυμία” του Σαίξπηρ, που βρέθηκε μισοσκισμένο μέσα στο θέατρο και το γεγονός της εξαφάνισης της μικρής Αρετής μοιάζει να λύνεται. Γιατί τι άλλο πέρα από ένα απόλυτα θεατρικό έργο, θα μπορούσε να λάβει χώρα μέσα στο “καλύτερο θέατρο της Ευρώπης”, όπως χαρακτηρίστηκε τα πρώτα του χρόνια;
Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως το βιβλίο αυτό θα προσφέρει ποικιλία συναισθημάτων σε όποιον το διαβάσει: Στιγμές αστείες, στιγμές άκρως συγκινητικές, στιγμές αγωνίας. Κι αν κάποια στιγμή βρεθείτε στην Πλατεία Κοτζιά, ρίξτε μία ματιά, αφουγκραστείτε λίγο, και σίγουρα θα έρθουν οι εικόνες του βιβλίου μπροστά σας. Αυτό συνέβη και σε εμένα σήμερα, που βρέθηκα για λίγο σε εκείνο το σημείο...Σα να πήρε το μάτι μου, τη μικρή Αρετή να ψάχνει τριαντάφυλλα για να προσφέρει στη μαμά της...
