Όταν διάβασα τις δύο παραπάνω προτάσεις μου ήρθαν στο μυαλό οι ακόλουθοι διάλογοι γονέα – παιδιού, όταν το παιδί δεν θα είναι πια παιδί. Δε σας κρύβω πως γράφοντας το μου σφίχτηκε το στομάχι και αναθεώρησα πολλά…σκέψεις, επιθυμίες και πράξεις. Ψυχολόγος δεν είμαι, και σε καμία περίπτωση δε το παίζω γνώστης μιας τόσο σπουδαίας επιστήμης. Απλά παραθέτω τις σκέψεις μου καθώς για μια στιγμή αντιλήφθηκα – στο περιβάλλον μου, γειτονικό, οικογενειακό, φιλικό, προσωπικό – μια συνέχεια στο χοροχρόνο. Γιατί τα παιδιά «ακολουθούν» τη συμπεριφορά των γονέων η οποία έχει «εδραιωθεί» στο νου, στη ψυχή και στη καρδιά ως «φυσιολογική». Ο «θύτης» γίνεται «θύμα» και το «θύμα» γίνεται «θύτης» και τούμπαλιν, αλλάζοντας συνεχώς ρόλους και διαιωνίζοντας μια κατάσταση. Γιατί όπως λέει η παροιμία «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Όπου λέξη αμαρτία εγώ πρόσθεσα πολλά. Μα πάρα πολλά.
«Καλά βρε παιδί μου δε βλέπεις πως δε σε προσέχει όταν του μιλάς;»
«Μα και εσύ ρε μαμά δε με πρόσεχες όταν σου μιλούσα. Συνήθως κοιτούσες το κινητό σου.»
«Βρε πουλάκι μου, τι της βρίσκεις αφού ακόμα και όταν της μιλάς δε σε κοιτάει στα μάτια.»
«Γιατί ρε μαμά όταν εγώ σου μιλούσα με κοιτούσες στα μάτια; Μου ‘δίνες σημασία; Μου ‘λέγες ναι ναι και ανακάτευες το φαΐ.»
«Τζιέρι μου δε σε σέβεται. Όλο το δικό της γίνεται, τι θες εσύ δεν τη νοιάζει.»
«Γιατί ρε μαμά εσένα σε ένοιαζε τι ήθελα εγώ; Όλο μου έλεγες θα το κάνεις και θα πεις και ένα τραγούδι»
«Αχ κοριτσάκι μου δεν υπολογίζει τη γνώμη σου! Ήθελα να ξέρα γιατί μένεις! »
«Γιατί ρε μάνα εσύ την υπολόγιζες; Μία έλεγες είσαι μικρή και μία δε σου πέφτει λόγος.»
«Έτσι και σηκώσει χέρι ούτε λεπτό μη μείνεις παραπάνω!!»
«Γιατί ρε μάνα εσείς δε σηκώνατε;!»
«Ουε και αλλοίμονο μην υψώσει τη φωνή! Τα μάζεψες και έφυγες!»
«Γιατί ρε μάνα εσείς δεν υψώνατε;»
«Τι άνθρωπο διάλεξες πια! Να είσαι στα πατώματα και να μη σου λέει μια καλή κουβέντα!»
«Γιατί ρε μάνα πόσες φορές έκλαιγα όταν ήμουν στεναχωρημένη και ερχόμουν για αγκαλιά και με έπαιρνες λέγοντας μου έλα έλα γρήγορα γιατί έχω δουλειά!»
«Που πήγες και την βρήκες! Σε μειώνει συνεχώς!»
«Γιατί ρε μαμά εσείς δε με μειώνατε; Όλο κακομαθημένο και τεμπέλη με φωνάζατε και δίκιο δεν είχατε!»
Μπορώ να συνεχίσω να γράφω και άλλα… πολλά… όμως αλήθεια, τελικά δε θέλω.
Και αυτά που έγραψα πολλά μου φάνηκαν, γιατί η ψυχή μου μαύρισε.
Γι αυτό θα σταματήσω εδώ. Όχι μόνο τη γραφή αυτού του κειμένου. Θα σταματήσω πολλά.
Μαρί
