Όταν άνοιξα το βιβλίο «Μια κόκκινη μύτη, ένα βιολί κι ένα όνειρο» της Γιώτας Κ. Αλεξάνδρου σε εικονογράφηση της Francesca Cosanti, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική δεν ήμουν προετοιμασμένη γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Πρόκειται για ένα παραμύθι γροθιά στο στομάχι καθώς καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο και συνάμα στενάχωρο θέμα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Ο Ζήσης είναι ένα αγόρι που ονειρεύεται όπως όλα μα έχει πράγματι έναν εχθρό να νικήσει κι αυτό τον κάνει έναν ήρωα γλυκό, αθώο, δυνατό. Έναν ήρωα με ένα μαγικό βιολί και μια κόκκινη μύτη που είναι οι σούπερ δυνάμεις του για να διώξει τα μαύρα βέλη στο λευκό κάστρο μετά τη βάρδια στο νοσοκομείο. Έχει ένα σωρό φίλους εκεί που μαζί ταξιδεύουν και ονειρεύονται γι αυτό και θέλει μόνο να τους χαρίζει χαμόγελα. Να τα πάνε όλοι καλά και να το σκάσουν μαζί για νέες πιο φωτεινές περιπέτειες.
Ένας λευκός κόσμος στον οποίο κυβερνά ο Χρόνος. Ο Ζήσης όπως και οι φίλοι του θέλουν να γίνουν φίλοι μαζί του. Έχουν δημιουργήσει τον δικό τους κόσμο γεμάτο περιπέτειες και παιχνίδια και μπόλικη φαντασία προκειμένου να φεύγουν από το λευκό δωμάτιο και να πηγαίνουν σπίτι τους πιο γρήγορα, λιγότερο κουρασμένοι. Νιώθει τυχερός που έχει πλάι του την οικογένεια του αλλά εκείνος φοράει τη στολή του και γίνεται σούπερ ήρωας. Είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει μα περισσότερο να κάνει τους φιλους του καλά.
Ξεχώρισα την αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου «Στα παιδιά που καλούνται να χορέψουν με τα κύματα και σ' εκείνους που τους κρατούν το χέρι και χορεύουν μαζί τους, ώσπου να κοπάσει η τρικυμία».
Ένα λεπτό θέμα τόσο όμορφα και προσεγμένα δοσμένο που αφήνει ελευθερίες στον αναγνώστη και προσπαθεί να τον φωτίσει χωρίς περιγραφές και λεπτομέρειες αλλά αναφέροντας το έμμεσα και τριγύρω. Σε αυτό κύριο λόγο εχει η φανταστική εικονογράφηση γεματη ζωντάνια χρώματα και όνειρα που ξεπηδούν καθώς ξεφυλλίζεις το βιβλίο. Θέματα που δύσκολα αγγίζονται αλλά είναι στην πραγματικότητα μας και δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια, η Γιώτα Αλεξάνδρου τα θίγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ανοίγοντας την αθώα παιδική ψυχή που άδικα βρίσκεται στη θέση αυτή και κάνει τον αναγνώστη να τους κάνει μια τεράστια νοερή αγκαλιά.
Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
