Το περιοδικό Familives, έχει τη χαρά να φιλοξενεί τη συγγραφέα Μαρίνα Πλούμπη με
αφορμή τα βιβλία της « Η τελευταία γουλίτσα» και « Το βράδυ κοιμόμαστε όλοι!» σε
εικονογράφηση της Ειρήνης Θάνου, από τις εκδόσεις Sweet Serendipities.
μιλά για τον αποθηλασμό. Πώς προέκυψε η ιδέα;
Αναζήτησα η ίδια ένα παιδικό βιβλίο με αυτό το θέμα και έκπληκτη άκουσα
τον βιβλιοπώλη να μου απαντά πως δεν υπάρχει. Η συνέχεια ήταν
αναμενόμενη, το δημιούργησα ενώ θήλαζα την κόρη μου.
- Η γραφή είναι με έμμετρο τρόπο. Αυτή ήταν η αρχική ιδέα για τη συγγραφή
αυτού του βιβλίου ή βγήκε στη πορεία;
Βγήκε αυθόρμητα ενώ θήλαζα την κόρη μου. Όταν κατάφερα να την κοιμίσω
επέστρεψα γρήγορα στο γραφείο μου και σημείωσα όλα όσα είχα σκεφτεί.
Έπειτα διόρθωσα, άλλαξα, εμπλούτισα, μια διαδικασία δηλαδή που γίνεται
κάθε φορά που γράφουμε κάτι.
- «Η Τελευταία Γουλίτσα» είναι ένα βιβλίο που από τον τίτλο κάποιος σκέφτεται
ότι απευθύνεται μόνο σε μανούλες. Διαβάζοντάς το όμως η παρουσία του
πατέρα αποτελεί έκπληξη. Πιστεύετε ότι το βιβλίο αυτό μπορεί να απευθυνθεί
και σε μπαμπάδες?
Θα αφαιρέσω τη λέξη μπορεί και θα τονίσω πως το βιβλίο αυτό απευθύνεται
και σε μπαμπάδες. Ο πατέρας στη σημερινή εποχή, ευτυχώς, έχει ενεργό
ρόλο στην ανατροφή του παιδιού. Την περίοδο δε, του θηλασμού μέχρι και
τον αποθηλασμό είναι ο πιο σημαντικός υποστηρικτής – στήριγμα της
μητέρας. Επομένως ο ενεργός ρόλος του και σε αυτήν την τόσο σημαντική
περίοδο του αποθηλασμού είναι πολύτιμος. Επιπλέον το βιβλίο «Η τελευταία
γουλίτσα» αποτελεί εξίσου ένα λεύκωμα. Ένα βιβλίο δηλαδή που να μας
θυμίζει την όμορφη αυτή περίοδο που ζήσαμε κάποτε και ο πατέρας αν μη τι
άλλο είναι και αυτός ένας από τους πρωταγωνιστές της περιόδου αυτής.
- Λένε ότι ο δεσμός μητέρας και παιδιού μεγαλώνει με τον θηλασμό. Πιστεύετε
ότι η φιγούρα του πατέρα μπορεί να συμβάλλει περισσότερο σε αυτό το
δέσιμο;
Ένας πατέρας ο οποίος υποστηρίζει και βοηθά έμπρακτα τη μητέρα, η οποία
είτε θηλάζει είτε όχι, είναι προφανές πως συμβάλει στο να επικρατεί το
αίσθημα της ασφάλειας και της ηρεμίας. Ένας πατέρας ο οποίος ρίχνει τον
προστατευτικό μανδύα του μπροστά στην κριτική που ασκεί το περιβάλλον
εκτός φωλιάς, αλλά και βοηθάει σε θέματα διαδικαστικά , όπως οι δουλειές
στο σπίτι, δίνει τον απαραίτητο και τόσο πολύτιμο χρόνο στη μητέρα και το
παιδί για να γνωριστούν και να ανταλλάξουν αυτά τα πρώτα χάδια, βλέμματα
και λέξεις, είτε η μητέρα θηλάζει είτε όχι.
- Τα παλαιότερα χρόνια ο δρόμος της μητρότητας ήταν καθαρά γυναικείος. Ο
πατέρας δεν χωρούσε σε αυτόν. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όμως ότι
οι πατεράδες δίνουν το παρόν από την αρχή της γέννησης του παιδιού. Ποιοι
παράγοντες πιστεύετε ότι συνέβαλλαν σε αυτό;
Είναι εξαίσιο αυτό που συμβαίνει. Βλέπουμε άμεσα οφέλη της αλλαγής της
στάσης του πατέρα. Παρόλο που είναι συνδυασμός πολλών καθημερινών
διαδικαστικών παραγόντων, πιστεύω πως οφείλεται στη θέληση των αντρών
για έναν ενεργό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και στην επιθυμία
τους για έναν ισχυρότερο δεσμό μεταξύ τους. Αν δεν υπήρχε αυτή η θέληση
δεν θα υπήρχε και αυτή η εξέλιξη.
- Το βιβλίο «Τη νύχτα κοιμόμαστε όλοι» θεωρείται ως μια συνέχεια του βιβλίου
« Η Τελευταία Γουλίτσα»;
Δεν θα έλεγα πως είναι η συνέχεια του βιβλίου «Η τελευταία γουλίτσα» αλλά
είναι η συνέχεια της σκέψης και της επιθυμίας μου. Του να κοιμηθώ δηλαδή
ένα ολόκληρο βράδυ χωρίς διακοπή μιας και είμαι και εγώ μια θηλάζουσα
μητέρα νηπίου.
- Η ανάγνωση του τελευταίου σας βιβλίου γίνεται με διπλό τρόπο. Πώς
προέκυψε αυτή η πρωτότυπη ιδέα;
Τη νύχτα δεν ξυπνούν μόνο τα παιδιά εκείνα που θηλάζουν, ξυπνούν και τα
παιδιά εκείνα που δε θηλάζουν αλλά θέλουν να παίξουν. Επομένως
αποφάσισα πως αυτό το βιβλίο είναι σημαντικό να απευθύνεται σε όλα τα
παιδιά!
- Η εικονογράφηση και των δύο βιβλίων δένει απόλυτα με το κείμενο. Ήταν
δύσκολος ο δρόμος από τη σύλληψη της ιδέας προς τη πραγματοποίησή της;
Όχι. Όταν γράφω έχω ήδη φανταστεί την εικόνα, επομένως ήταν εύκολο να
επικοινωνήσω στην Ειρήνη Θάνου, την εικονογράφο και των δύο βιβλίων,
ακριβώς αυτό το οποίο είχα φανταστεί. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερο
συνεργάτη. Αποτύπωσε ακριβώς την εικόνα που της μετέφερα. Ο
επαγγελματισμός της και το ταλέντο της φαίνονται και στα δυο βιβλία.
- Ο δημόσιος θηλασμός θεωρείται ακόμα για κάποιους στις ημέρες μας
ταμπού. Ποιοι πιστεύετε ότι είναι αυτοί οι λόγοι;
Είναι κάτι στο οποίο προσωπικά δε μπορώ να απαντήσω μιας και για μένα
είναι κάτι το φυσιολογικό. Ίσως μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν σε
αυτή την ερώτηση.
- Η συγγραφή πότε μπήκε στη ζωή σας;
Δε θυμάμαι πότε πρώτο μπήκε, θυμάμαι πότε μπήκε με στόχο. Και αυτό
συνέβη πριν από επτά χρόνια όταν αποφάσισα πως την αγάπη και το πάθος
μου αυτό, θα το εξελίξω και έτσι παρακολουθήσω μαθήματα λογοτεχνικής
γραφής στην σχολή της Tabula Rasa με καθηγήτρια την αγαπημένη μου
συγγραφέα Αντιγόνη Πόμμερ.
- Πιστεύετε ότι η συγγραφή είναι κάτι έμφυτο ή χρειάζεται σπουδή;
Η σπουδή εξελίσσει το πάθος και την αγάπη σου.
- Στο τέλος του βιβλίου βρίσκουμε ιδιαίτερες ευχαριστίες προς ανθρώπους που
σας έχουν στηρίξει. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται και το όνομα της γνωστής
συγγραφέως Αντιγόνης Πόμμερ. Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως
μέντορά σας; Kαι αν ναι γιατί;
Ω ναι. Είναι εκείνη που μου μετέφερε εμπειρία, γνώσεις , φως, με απέραντη
αγάπη. Είναι εκείνη που λέει ας το σκεφτούμε λίγο και αφιερώνει χρόνο να
σκεφτεί το δικό σου έργο. Είναι εκείνη που πιστεύει στους μαθητές της ακόμα
και αν οι ίδιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και τότε ξέρετε τι συμβαίνει;
BANG! Δε θα ξεχάσω τη μέρα που μας ανακοινώθηκε στη σχολή πως θα
εκδοθεί συλλογικό έργο με δικά μας αστυνομικά διηγήματα. Εγώ δε διαβάζω
αστυνομική λογοτεχνία πόσο μάλλον να γράψω. Της ανακοίνωσα τότε πως
εγώ δε θα λάβω μέρος μιας και δεν μπορώ να γράψω. Η απάντηση ήρθε
κοφτή. «Μπορείς. Ξεκίνα.» Και όχι μόνο μπόρεσα αλλά πιστεύω πως το
έκανα και καλά! Αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι μέντορας τότε ποιος
είναι; Πολύ ευγνώμων που τη συνάντησα στο δρόμο μου και είναι η πρώτη
από τις Sweet Serendipities σε αυτό το μονοπάτι της συγγραφής.
Σας ευχόμαστε ολόψυχα τα βιβλία σας να διαβαστούν από πολλές μανούλες,
παιδάκια αλλά και μπαμπάδες!
Σας ευχαριστώ θερμά για αυτό το βήμα να εκφράσω σκέψεις μου.
Γράφει η Αθηνά Ντόκα
Μητέρα δύο κοριτσιών, ιδιωτική υπάλληλος και πολυταξιδεμένη, εμπνέεται με τα απλά καθημερινά πράγματα και δημιουργεί δικές της ιστορίες. Της αρέσουν τα ταξίδια, η φωτογραφία, το διάβασμα, η μουσική και η καλή παρέα. Έχει συγγράψει παραμύθια και διηγήματα σε συλλογικά έργα, ενώ το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Χεράκια Καθαρά…Μικρόβια Μακριά» εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2020.
Για να επικοινωνήσετε μαζί της μπορείτε να τη βρείτε στο www.facebook.com/athina.ntoka
