Οικογενειακές διακοπές της Ελίζαμπεθ Νομπλ των εκδόσεων
Μίνωας.
Ένα βιβλίο χαλαρό, τρυφερό που σου περνά μηνύματα έμμεσα
χωρίς να κουράζει, που κυλά γρήγορα χωρίς να το καταλάβεις και σίγουρα θα δεις
κάτι από την οικογένεια σου. Το διάβασα στις διακοπές αλλά αν γυρνούσα το χρόνο
πίσω, θα το διάβαζα τώρα για να με επαναφέρει σε αυτές. Είναι από αυτά τα
βιβλία που εσωκλείει την ουσία για την καθημερινότητα και τις διαπροσωπικές
σχέσεις μέσω της απλότητας του και σε ταξιδεύει, σε κάνει να ξεχνάς τη δική σου
ζωή, να βγεις για λίγο από τον μικρόκοσμό σου και να πας σε έναν άλλον που όμως
υποσυνείδητα κάτι σου θυμίζει.
Ο Τσάρλι, έχοντας χάσει τη γυναίκα του, αποφασίζει να
γιορτάσει τα 80α γενέθλιά του με την οικογένειά του η οποία έχει απομακρυνθεί
έπειτα από τον θάνατο της γυναίκας του καθώς αυτή είναι που κρατά τις ισορροπίες.
Κάτι σαν συνδετικός δεσμός, η κόλλα. Οι ζωές των παιδιών του ωστόσο δε
φαντάζουν ιδανικές και σίγουρα δεν τις λες εύκολες οπότε και ο καθένας τους
έχει βυθιστεί στα προβλήματά του: η Λόρα, η φρεσκοχωρισμένη κόρη που ειναι
υπεύθυνη για έναν έφηβο γιο που βρίσκεται σε μπελάδες- αντιμέτωπος με μια
σοβαρή κατηγορία, ο Νικ, ο γιος που έχασε τη γυναίκα του και προσπαθεί να
συνέλθει καθώς έχει την αποκλειστική φροντίδα των τριών παιδιών του και ο
εξαντλημένος Σκοτ, ο γιος που έφτιαξε μια νέα οικογένεια καθώς παντρεύτηκε και
απέκτησε δυο θετές κόρες και παράλληλα δουλεύει πάρα πολλές ώρες.
Οι ήρωες είναι πραγματικοί, ήρωες που συναντάμε καθημερινά
και μπορεί να είμαστε εμείς, φίλοι μας, οικογενειακά πρόσωπα, οικείοι μας,
καθώς αυτά τα είδη οικογένειας κυριαρχούν πλέον, με την οικογένεια που είχαμε
στο μυαλό μας με την κλασική έννοια να ξεθωριάζει καθώς όλο και περισσότερα
ζευγάρια χωρίζουν και οι οικογένειες διαλύονται οπότε και φτιάχνονται νέες πιο
σύγχρονες μορφές όταν θέλουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Αυτό που έχει σημασία
είναι ότι αποτυπώνεται η πραγματικότητα που βιώνουμε κι αυτή η δύσκολη και
απαιτητική καθημερινότητα μέσα στην οποία άλλοτε χανόμαστε άλλοτε μας
συνεπαίρνει-δεν έχει διαφορά- και ξεχνάμε ποιοι είμαστε, τι είναι σημαντικό,
τους δεσμούς που θέλουν χρόνο και κόπο γιατί είμαστε εξαντλημένοι από τους
ρυθμούς. Έτσι, απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους μας και την οικογένειά μας
που θεωρούμε δεδομένη μα δεν είναι γιατί όλες οι σχέσεις θέλουν δουλειά και
νοιάξιμο. Χάνοντας τους, χάνουμε την πυξίδα μας.
Οι οικογενειακές
διακοπές είναι οι διακοπές που όλοι έχουμε κάνει λίγο πολύ με την οικογένειά
μας. Η γλυκόπικρη γεύση του βιβλίου, τα κωμικοτραγικά γεγονότα, οι τσακωμοί, οι
αμήχανες στιγμές, οι κόντρες μεταξύ των μελών, είναι συνυφασμένα με την αγάπη
και την τρυφερότητα. Άραγε είναι αρκετές οι 10 ημέρες για να μαζέψουν και να
ενώσουν τα κομμάτια τους, να γνωριστούν ξανά; Μια ιστορία που μας θυμίζει όσα
δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
