«Το Γονεοτροφείο», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Δασκαλάκη από τις εκδόσεις Άγκυρα, με την ευαίσθητη , αισιόδοξη -και με χιούμορ - θεατρική διασκευή του Σωκράτη Πατσίκα και τη σκηνοθετικά ποιητική ματιά του Ευθύμη Χρήστου, είναι η ιστορία ενός παιδιού που αναζητά την πιο ασφαλή αγκαλιά του κόσμου. Είναι μια ανατρεπτική ιστορία που θέλει τα «παιδιά» να έχουν τον πρώτο λόγο.
Παρακολουθήσαμε την παράσταση και συναντήσαμε τον συγγραφέα του βιβλίου, Χρήστο Δασκαλάκη. Έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε μια συνέντευξη μαζί του όπου μας λέει όλες τις λεπτομέρειες:
Τι είναι το Γονεοτροφείο;
Το Γονεοτροφείο είναι ένα μεγάλο κτίριο πάνω στην κορφή του λόφου και φιλοξενεί ζευγάρια που ακόμα δεν έχουν παιδιά. Το επισκέπτονται παιδιά που ακόμα δεν έχουν γονείς κι έτσι κανένας πια δεν χρειάζεται να μείνει μόνος, χωρίς οικογένεια και χωρίς αγκαλιά. Εκεί λοιπόν πηγαίνει και ο μικρός Παύλος, που ακόμα δεν είχε την τύχη να έχει μια μαμά ή έναν μπαμπά, κι εκεί ξεκινάει μια περιπέτεια γεμάτη από αστεία και συγκινητικά περιστατικά.
Πως γεννήθηκε η ιδέα να γίνει θεατρική παράσταση;
Όλα ξεκίνησαν όταν ένα καλοκαίρι, στην Ύδρα, ο φίλος μου και ηθοποιός Σωκράτης Πατσίκας, μου ζήτησε μια ιδέα που θα μπορούσε να γίνει θεατρική παράσταση. Μοιράστηκα τότε μαζί του μερικές ιδέες που ήταν στα άμεσα σχέδια μου να «αναπτύξω» ώστε να γίνουν βιβλίο. Ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες ήταν και μια πολύ προσωπική. Ήταν η ιστορία του Γονεοτροφείου! Με την πολύχρονη πείρα του στο παιδικό θέατρο, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να ξεκινήσει τη θεατρική διασκευή της ιστορίας. Παράλληλα το Γονεοτροφίο κυκλοφόρησε ως βιβλίο από τις εκδόσεις Άγκυρα και έτσι το νερό μπήκε στο αυλάκι για να ξεκινήσει τη δική του πορεία…
Ποια ήταν η διαδικασία;
Έχοντας ταξιδέψει, προσωπικά, με το Γονεοτροφείο σε πολλά σχολεία και βιβλιοπωλεία ανά την Ελλάδα, ξέραμε ότι αυτή η ιστορία είχε κάτι πολύ ουσιαστικό να μοιραστεί. Ξεκινήσαμε λοιπόν σιγά σιγά την υλοποίηση της ιδέας για τη μεταφορά της στο θεατρικό σανίδι. Στην ομάδα υπήρχαν ήδη η Μαρία Στάβαρη και η Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, που πρωταγωνιστούσαν στη «Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι», μια ιστορία που αγαπήθηκε πολύ τόσο ως βιβλίο όσο και ως παράσταση, και μετά ήρθαν να προστεθούν και οι υπόλοιποι συντελεστές. Μαέστρος όλων, ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου που μετέτρεψε το βιβλίο του Γονεοτροφείου σε θεατρική «μαγεία».
Σε τι διαφέρει το βιβλίο από την παράσταση;
Το βιβλίο θα έλεγα πως έχει πιο «συμπυκνωμένη» την αίσθηση που προσωπικά ήθελα να δώσω, την αλήθεια που ήθελα να μοιραστώ. Στην παράσταση η ιστορία διαφοροποιείται αρκετά κρατώντας για το τέλος ένα καινούριο και ανατρεπτικό φινάλε. Κάποιος που έχει διαβάσει το βιβλίο σίγουρα θα δει κάτι εντελώς διαφορετικό ως προς τους χαρακτήρες και τις ιστορίες του. Το κοινό στοιχείο των δύο είναι ο Παύλος, ο πρωταγωνιστής, που σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας αναζητά την πιο ασφαλή, την πιο μεγάλη, την πιο τρυφερή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που τελικά την βρίσκει, σαν δικαίωση όλων όσων έχει τόσο καιρό στερηθεί.
Πως αισθάνθηκες όταν είδες το έργο σου να ζωντανεύει στη σκηνή;
Είναι το τρίτο έργο μου που βλέπω να ζωντανεύει στη σκηνή κι όμως ακόμα νιώθω τη χαρά του παιδιού που πιάνει στα χέρια του το πρώτο του παιχνίδι. Το κύριο συναίσθημα είναι η συγκίνηση. Παρόλο που το Γονεοτροφείο είναι μια παράσταση γεμάτη γέλιο και αισιοδοξία, εγώ θυμάμαι όλους αυτούς τους λόγους που με οδήγησαν στη συγγραφή του και κάθε φορά δακρύζω. Κάθε παράσταση νιώθω σαν να την βλέπω για πρώτη φορά. Και χαίρομαι που οι θεατές έχουν την ίδια αίσθηση και θέλουν να ξαναζήσουν την εμπειρία.
Γιατί να δει κάποιος την παράσταση;
Αρχικά, ως μια παράσταση που απευθύνεται σε οικογένειες, οι γονείς θα βρουν εδώ τη δικαίωση που αξίζουν. Θα νιώσουν ότι κάποιος αναγνωρίζει τους κόπους, τις θυσίες τους, τις προσπάθειες τους να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί. Εδώ τα όρια πρωταγωνιστούν και η αγάπη ξεχειλίζει.
Από την άλλη, τα παιδιά θα γελάσουν, θα έρθουν κοντά με μια διαφορετική αισθητική, σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα, θα νιώσουν τυχερά που έχουν μια οικογένεια, θα εκτιμήσουν τα λίγα και τα ουσιαστικά. Τα σχόλια των θεατών και το άνοιγμα ψυχής που νιώθουν, είναι ένα δώρο για εμάς. Είναι αυτό που θέλαμε να είναι ο στόχος αυτής της παράστασης. Να φύγουν όλοι από το θέατρο με τη ψυχή τους γεμάτη αισιοδοξία, αγάπη και τρυφερότητα.
Τι σε ώθησε να γίνεις συγγραφέας και μάλιστα παιδικών βιβλίων; Ρωτάω γιατί υπάρχουν ήδη εξαιρετικά βιβλία και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.
Αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή ήταν η ανάγκη μου για συντροφιά, για μοίρασμα, για αγάπη. Και τα βρήκα όλα στις λέξεις. Κάθε τι που στερήθηκα ως παιδί το βρήκα στις παιδικές μου ιστορίες. Και έτσι μου έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω όσα δεν έζησα. Και νομίζω ότι αυτό που με διαφοροποιεί, τόσο εμένα όσο και τα βιβλία μου, είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτά. Κάθε δύσκολη προσωπική μου εμπειρία την μετέτρεψα σε μια αισιόδοξη και ελπιδοφόρα ιστορία. Και νιώθω τυχερός για τους ανθρώπους που με στηρίζουν, που αγοράζουν τα βιβλία μου, που διαβάζουν τις λέξεις μου και μου επιτρέπουν να υπάρχω. Οι επιτυχία των βιβλίων μου δεν είναι δική μου νίκη μόνο. Χωρίς τους αναγνώστες θα ήμουν ακόμα ένα φοβισμένο παιδί που θα έψαχνε τη λύτρωση. Η αγάπη που έχω λάβει ως συγγραφέας είναι το μεγαλύτερο δώρο για έναν άνθρωπο που τη στερήθηκε για χρόνια.
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε πολλά περιστατικά κακοποίησης παιδιών από ενήλικες αλλά και από άλλα παιδιά. Ποια είναι η στάση σου απέναντι σε όλο αυτό;
Πονάω να τα ακούω, να τα βλέπω, να τα ξέρω. Για όσους έχουμε υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές, εντός και εκτός σχολείου, η επικαιρότητα είναι ένας εφιάλτης γιατί φέρνει στη μνήμη καταστάσεις που προσπαθήσαμε πολύ για να τις αφήσουμε πίσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι κοντά στα παιδιά μέσα από τα βιβλία μου, τις παραστάσεις και τις επισκέψεις μου στα σχολεία. Μιλάω για τα δικά μου βιώματα, μιλάω για αυτά που μου έδωσαν δύναμη, μοιράζομαι τους τρόπους για να σταθεί στα πόδια του κάθε φοβισμένο παιδί. Δε θέλω να δεχτώ ότι όσα έζησα εγώ συμβαίνουν ξανά τόσα χρόνια μετά. Η κοινωνία πρέπει να πάει μπροστά. Μπροστά πρέπει να πάμε κι εμείς.
Επισκέπτεσαι σχολεία και κάνεις δράσεις με τους δασκάλους και τους μαθητές σχετικές με το Γονεοτροφείο. Τι διαπιστώνεις μέσα από αυτές τις επισκέψεις;
Διαπιστώνω, με έκπληξη, πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει για αλήθεια, για τρυφερότητα, για παιχνίδι. Διαβάζω το Γονεοτροφείο και βλέπω δασκάλους και παιδιά και συγκινούνται. Παίζω με τα παιδιά και βλέπω τη χαρά στα μάτια τους, η οποία δε θέλω να σταματήσει ποτέ. Μοιράζομαι τις εμπειρίες μου και με συγκινεί η τρυφερή στάση των παιδιών, οι ερωτήσεις τους, η ευαισθησία τους και η ανάγκη τους να μιλήσουν σε κάποιον που νιώθουν ότι τα ακούει.
Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο σαν επίλογο στη συνέντευξη αυτή;
Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι που σκέφτομαι από καιρό. Παιδί δεν είσαι μόνο στην ηλικία των πέντε ή δέκα ετών. Παιδί είσαι και στα 12, στα 15 και τα 18. Παιδί μπορεί να νιώθεις στην ψυχή και στα 30, στα 50 στα 70. Ας μην βάζουμε φραγμούς και «πρέπει» στις πιο αθώες πλευρές της ζωή μας κι ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν αυτή τη μοναδική ηλικία. Έχω πάει, ως προσκεκλημένος, σε εκατοντάδες Δημοτικά σχολεία σε όλη τη Ελλάδα αλλά ποτέ σε ένα Γυμνάσιο ή σε ένα Λύκειο. Θαρρείς και αυτοί οι μαθητές δεν είναι πια παιδιά, δεν έχουν ανάγκη από ένα «παραμύθι», δεν έχουν ανάγκη από τρυφερότητα και παιχνίδι. Αυτός ο κόσμος έχει σκληρύνει απότομα γιατί κάποιοι βιάστηκαν να μεγαλώσουν. Ας αφουγκραστούν λίγο οι «μεγάλοι» αυτής της χώρας τις ανάγκες των παιδιών και ας κρατήσουν λίγο παραπάνω την παιδικότητα μέσα στη τάξη. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα εκεί έξω, όταν ο κόσμος σκληραίνει, εκμεταλλεύεται και αδικεί, όλοι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα «παραμύθι». Όλοι θέλουμε να ακούσουμε ή να δούμε μια ιστορία με όμορφο τέλος…
Ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη αυτή συνέντευξη και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην παράσταση και το βιβλίο!
Συντελεστές:
Πρωτότυπο έργο: Χρήστος Δασκαλάκης
Θεατρική Διασκευή: Σωκράτης Πατσίκας
Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική: Θεόφιλος Πουζμπούρης
Σκηνικό – Ειδικές κατασκευές: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Εβελίνα Δαρζέντα
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κοσμάς Κότσι
Βοηθός ενδυματολόγου: Ματίνα Σκάρου
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Promo trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Σχεδιασμός αφίσας – Γραφιστικά: Forbidden Designs – Δημήτρης Γκέλμπουρας
Σχολικά – ομαδικά εισιτήρια: SD Concept - Σίσσυ Δημάκη
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού
Υπεύθυνη παραγωγής: Βάσω Δούκα
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Δημήτρης Φωτόπουλος ΙΚΕ
Παίζουν (αλφαβητικά) : Χρήστος Καπενής, Εύη Κολιούλη, Περικλής Λιανός, Φιλίνη
Παναγιωτοπούλου, Οδυσσέας Πετράκης, Μαρία Στάβαρη
Πληροφορίες παράστασης:
Κάθε Κυριακή στις 12.00
Καθημερινές πρωινές παραστάσεις για σχολεία Δευτέρα έως Παρασκευή.
Διάρκεια: 1 ω 30 λ ( με διάλειμμα)
Τιμή εισιτηρίου για τις Κυριακές: Α Ζώνη 12 ευρώ, Β Ζώνη 10 ευρώ, Εκπτωτικά/
Ανέργων/Ομαδικά 8 ευρώ, Ατέλειες 5 ευρώ.
Ειδική τιμή για ομαδικές κρατήσεις σχολείων 6 ευρώ για καθημερινές πρωινές παραστάσεις.
ΘΕΑΤΡΟ ΝΟUS
Διεύθυνση: Τροίας 34, Αθήνα 112 51
https://maps.app.goo.gl/ZL5Tj3rko7EtcGPU8?g_st=ifm
(450μ – 6’ από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Βικτώρια)
Τηλέφωνα κρατήσεων για τις Κυριακές: 6908228704
Τηλέφωνα για κρατήσεις ομαδικών – σχολικών εισιτηρίων: 2106143021, 6946123004, 2107667022,
6944743043, 2106080528
Instagram: https://instagram.com/to_goneotrofeio?igshid=YmMyMTA2M2Y=
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100064967982067
