Σήμερα φιλοξενούμε τον Δημήτρη Αντωνίου που στα 16 του χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα και έκτοτε κυκλοφορεί με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν άφησε όμως τις δυσκολίες αυτές να τον σταματήσουν και σπούδασε στο τμήμα φυσικής του Α.Π.Θ. Συνέχισε με μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Στα πλαίσια της διατριβής του για τα τροχαία ατυχήματα στον Δήμο Θεσσαλονίκης συμμετέχει σε εκδηλώσεις για την ενίσχυση της οδικής ασφάλειας στην Ελλάδα.
Με την ομάδα του C'est la vie έκαναν πολύχρωμα γκράφιτι σε σχολεία και πάρκα της συμπρωτεύουσας.
Έγραψε τρία λογοτεχνικά βιβλία, δυο συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα. Έγραψε το σενάριο, σκηνοθέτησε και έπαιξε ως ηθοποιός στην παράσταση "Στα καλά του καθισμένου".
Επισκέπτεται σχολεία και ενημερώνει τα παιδιά για το ζήτημα των τροχαίων ατυχημάτων και τους διανέμει δωρεάν το κόμικ "Λέμε STOP στην οδική ανασφάλεια" που έγραψε ο ίδιος.
Ας δούμε τι μας είπε:
Θα θέλαμε να μας πεις λίγα λόγια για την ιστορία σου.
Για καιρό νόμιζα ότι έπρεπε να μιλήσω για δύο ιστορίες, αυτή μέχρι τα δεκαέξι μου χρόνια όταν έγινε το ατύχημα και μία δεύτερη ιστορία, αυτή μετά το ατύχημα, πάνω πλέον σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Σήμερα κατανοώ ότι η ιστορία είναι μία, με ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα κάπου στα μισά της ζωής μου (σήμερα είμαι τριάντα δύο). Ένας νεαρός με ένα γρήγορο αυτοκίνητο, πάτησε το γκάζι, έχασε τον έλεγχο, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και χτύπησε 3 μαθητές έξω από το σχολείο τους. Η ιστορία όμως συνεχίστηκε. Παρέμεινα αισιόδοξος, όπως από παιδί, έτσι και μετά το ατύχημα. Παρέμεινα μάχιμος, παρέμεινα δημιουργικός. Και η ιστορία συνεχίζεται.
Έχεις γράψει βιβλία και θεατρικά έργα όπου συμμετείχες κιόλας. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτόν τον τομέα;
Οι θεραπευτικές και ζωογόνες ικανότητες της τέχνης είναι γνωστές, αλλά εγώ δεν τις γνώριζα, ούτε καν θεωρητικά. Έμελλε όμως να τις γνωρίσω βιωματικά. Έβαλα και βάζω την τέχνη στη ζωή μου με όσους περισσότερους τρόπους μπορώ. Μου κάνει καλό και με βοηθάει να εκφράζομαι.
Επισκέπτεσαι σχολεία για να μιλήσεις στα παιδιά για την οδική ασφάλεια. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Από τη μία είναι ευχάριστο, αλλά από την άλλη δυσάρεστο. Ευχάριστο γιατί είναι ελπιδοφόρο και ουσιώδες. Δυσάρεστο γιατί περιμένουμε από έναν άνθρωπο να κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει επειγόντως η πολιτεία. Εντατικά μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία.
Τι είναι το graffiti c’est la vie;
Μια παρέα με φίλους, που με μέσο την τέχνη του γκράφιτι, δώσαμε χρώμα και μοιράσαμε αισιοδοξία σε δεκάδες σχολεία της Θεσσαλονίκης. C’est la vie, που σημαίνει έτσι είναι η ζωή, αυτό ήταν το μήνυμα που αποτυπώναμε στους τοίχους των σχολείων και γι’ αυτή τη φράση-μήνυμα συζητούσαμε με τους μαθητές.
Ποιες είναι οι δυσκολίες στην χώρα μας για τους ανθρώπους με αμαξίδιο σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες;
Με μια λέξη «προσβασιμότητα». Ισότιμη συμμετοχή στην εκπαίδευση, την εργασία, την ασφαλή κυκλοφορία και την αξιοπρεπή διαβίωση. Στα περισσότερα πεζοδρόμια δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε γιατί δεν υπάρχουν ράμπες. Άρα, ή ρισκάρουμε τη ζωή μας πηγαίνοντας από το δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα ή γυρνάμε πίσω σπίτι. Παντού το ίδιο δίλημμα. Εν τω μεταξύ η νομοθεσία είναι σαφής. Όλα τα καταστήματα, π χ εστίασης, για να πάρουν άδεια λειτουργίας, πρέπει να έχουν πρόσβαση για αναπηρικά αμαξίδια. Οι περισσότεροι δεν το τηρούν και η πολιτεία δεν νοιάζεται.
Σκεφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχε γίνει το ατύχημα;
Έχω 4-5 πιθανά σενάρια. Εννοείται το σκέφτομαι. Σε κάποιο είμαι αθλητής, σε άλλο κάνω επικίνδυνα σπορ, σε ένα είμαι χορευτής, σε άλλο απλά γυρνάω τον κόσμο με μία τσάντα στην πλάτη. Σε όλα τα σενάρια όμως, συμπεριλαμβανομένου και του πραγματικού (παρούσα κατάσταση) είμαι πάντα αισιόδοξος.
Τι θα ήθελες να πεις σε ανθρώπους που περνάνε δυσκολίες στη ζωή τους;
Όσο έβλεπα τις δυσκολίες ως ατυχίες, τίποτα δεν μου πήγαινε καλά. Όταν οι δυσκολίες μετατράπηκαν στο μυαλό μου σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, που αλλάζουν τις συνθήκες, αλλά δεν καθορίζουν αυτό που είμαι, τότε άρχισαν να αλλάζουν πολλά προς το καλύτερο. Και για να φύγω λίγο από το θεωρητικό, κάποτε λάτρευα να χορεύω ή να αθλούμαι (χόρευα break dance και έπαιζα ποδόσφαιρο). σήμερα δεν μπορώ να κάνω τίποτα από τα δύο, όπως θα ήθελα να τα κάνω. Αλλά βρήκα τρόπο να τα κάνω διαφορετικά. Θέλεις να χορέψουμε; Διάβασε τα κείμενα μου. Και αν δεν νιώσεις πως σε παίρνω από το χέρι για έναν ρομαντικό χορό ζωής, έλα να μου το πεις και θα δοκιμάσω πάνω στα θεατρικά σανίδια. Πλέον έχω βρει πολλούς τρόπους να ‘’χορεύω’’ και να εκφράζομαι.. και είναι υπέροχα. Άρα, ναι, οι δυσκολίες αλλάζουν τις συνθήκες, αλλά όχι την ψυχή μας. Αν κρατηθούμε από κάπου, μετά είμαστε έτοιμοι για τα πάντα. Αυτό το ‘’καπου’’ θα κρίνει τα πάντα και είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη αυτή συνέντευξη!
Μπορείτε να βρείτε τον Δημήτρη Αντωνίου εδώ:
Γράφει η Χριστίνα Βούλαλη
Πολυταξιδευμένη εκπαιδευτικός με εξειδίκευση στις ξένες γλώσσες και τη διδασκαλία τους, μαμά και blogger. Θέματα που την ενδιαφέρουν; Η θετική διαπαιδαγώγηση, οι εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης και ό,τι έχει να κάνει με το παιδί. Της αρέσει η καλή μουσική, τα ενδιαφέροντα βιβλία και τα όμορφα ταξίδια!
Μπορείτε επίσης να τη βρείτε: προσωπικό ιστολόγιο / facebook
