«Αν ζητήσω συγνώμη θα δείξω πως δε ξέρω τι πρέπει να κάνω»
Οι παραπάνω φράσεις καθρεφτίζουν ακριβώς αυτά που δεν πρέπει να σκεφτόμαστε και να στερούμε έτσι από τα παιδιά μας το παράδειγμα της συγνώμης.
Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο:
Αρχικά, θα πρέπει να μας γίνει κατανοητό ότι τα λάθη αποτελούν μέρος της φύσης μας και πολλές φορές μας βοηθούν να εξελισσόμαστε καθώς κατανοούμε που σφάλλαμε, διορθώνουμε τις κινήσεις μας και εξασκούμαστε στην ματαίωση. Αυτό το τελευταίο θα ήθελα να το δούμε λίγο πιο λεπτομερώς. Η ανοχή στη ματαίωση είναι η ικανότητά μα να αποδεχόμαστε την αποτυχία, να αντέχουμε την απόρριψη. Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι αυτό στη σημερινή κοινωνία μέσα στις τόσες δυσκολίες. Για παράδειγμα, η αποτυχία σε μια εξέταση-αξιολόγηση δεν καθορίζει όλη μας τη ζωή.
Ζητώντας συγνώμη από τα παιδιά μας φανερώνουμε την φυσιολογικά ανθρώπινη πλευρά μας, μια πλευρά που κάνει λάθη αλλά έχει το θάρρος να ζητά συγνώμη και να παραδέχεται το λάθος του.
Άλλο ένα σημαντικό σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι το ότι με την παραδοχή του λάθους μας αμέσως αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε τέλειοι και αυτό πιστέψτε με είναι το καλύτερο εφόδιο για τη ψυχική υγεία των παιδιών μας. Μάλιστα, καλά ακούσατε! Σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς που ζούμε και στους οποίους καλούμαστε να διαχειριστούμε καθημερινά προκύπτοντα ζητήματα, το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με το φορτίο της τελειότητας. Κανείς δεν είναι αλλά και δε χρειάζεται να είναι τέλειος. Ζητώντας συγνώμη και εξηγώντας φυσικά το λόγο αυτής της συγνώμης δίνουμε ένα σαφές και ολοκληρωμένο μήνυμα στα παιδιά μας, καθώς όπως έχουμε πει ξανά αποτελούμε παράδειγμα γι’ αυτά.
Η συγνώμη βέβαια δεν είναι πανάκεια και δε γίνεται δεκτή σε περιπτώσεις κακοποίησης οι οποίες πρέπει άμεσα να καταγγέλλονται.
«Συγνώμη που σου φώναξα, ήμουν κουρασμένη και δεν έφταιγες σε τίποτα».
«Με συγχωρείς που απάντησα εγώ αντί εσένα στην ερώτηση που σου έκανε η θεία σου. Έπρεπε να σου αφήσω χώρο να εκφραστείς».
Καλή συνέχεια γονείς!!
Γράφει η Κατερίνα Βεκηδημητριάδου
Επιστημονική συνεργάτιδα στον τομέα ή θέματα ψυχολογίας, με κατεύθυνση την κλινική ψυχολογία. Έχει δικό της blog με θέματα ψυχολογίας και έχει παρακολουθήσει πολλά μετεκπαιδευτικά σεμινάρια ψυχοπαθολογίας, αρθρογραφεί στο περιοδικό της Πολεμικής Αεροπορίας. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός μικρού αγοριού.
